Dodendans

Je hebt doden en doden. Gisteren wilde ik hier iets schrijven over conga op de Driehuizerkerkweg, maar daar werd een ISIS-stokje voor gestoken. En de aanhoudende rampstijdingen uit Brussel lieten geen ruimte & rust in het hoofd voor de surrealistische ervaring die ik een dag eerder had.

Mijn dagelijkse memento mori, noem ik Crematorium Westerveld graag – ik fiets er langs op weg naar mijn werk. Van een rouwstoet meer of minder kijk ik niet op dus, maar die van maandagochtend was bijna surrealistisch. De voorhoede bestond uit een schetterend, tetterend jazzorkest met alleen maar zeer zwarte zwarten in knal felgele pakken. Ze droegen sjerpen met (als ik het wel heb) ‘Ik kan doen’.

De dragers van de kist waren op dezelfde manier uitgedost. In plaats van met de gebruikelijke plechtige tred vervoerden ze de kist terwijl ze lenige danspasjes uitvoerden – het moeten mannetjesputters geweest zijn, want zelfs met een lege lijkkist leek het me nog een hele hijs. New Orleans in Noord-Holland: op de stoep stonden hondenuitlaters en andere dorpelingen. Die dachten er het hunne van, zoals ze dat altijd doen, en wisten al dat ze nooit van hun leven de conga zouden dansen.

Ergens het jouwe van denken is op de ene dag makkelijker dan de andere. En wat glipt er veel onzin tussen de versperringen door. Hoe veel mensen zouden er hebben getwitterd over de tegenstelling tussen de bloederige beelden op TV en ontluikende struiken, pril leven in de wei en dartelende kinderen op de speelplaats? Zelf deed ik ook mee.

Zo werd de boom in de achtertuin rond het middaguur in bezit genomen door een zwerm vogeltjes die ik er nooit eerder had gezien. Geel (zonder sjerp). Druk piepend. Voorlopig houd ik het op sijsjes, of anders te heet gewassen kanaries. Ik ben geen kenner.

Later kreeg de boom andere bezoekers, die er emblematisch bij gingen zitten. Tortelduiven, die het er nog eens extra in wreven dat wij mensen…

Ach wat… Het is gewoon een leuke foto.