Een reclamekaravaan van enkele kilometers en dan veertig seconden gezoef van hard opgepompte bandjes en gehijg van opgepompte wielrenners. In hun slipstream een motregen van zwaar gesponsord zweet – veel meer zal het allemaal niet om het lijf hebben, toch?
Maar toen we op 4 mei door Batenburg en Appeltern wandelden, was het aftellen daar duidelijk al begonnen.
.
.
Batenburg (bij Nijmegen, aan de Maas) is in de ban van de GIRO, daar konden we niet omheen. De roze verf was in de wijde omgeving uitverkocht, afgaande op wat ik in de berm aantrof aan huisvlijt. Giromanie! Roze fietsen, vanzelf, maar ook deze roze rollator.
.
.
En ze kenden hun wielerklassieken:
.
.
Aan waslijnen wapperden roze kousen, korsetten, T-shirts, leiderstruien en vlaggetjes. Klompen en vuilnisbakken waren roze overgespoten. Ook de dunnere boompjes langs de kant van de weg waren de dans niet ontsprongen. Hopelijk hadden de Batenburgers en Appelterners niet alle creativiteit en humor verschoten voor de rest van het jaar?
.
.
Het merkwaardige was dat we de inheemse bevolking amper te zien kregen terwijl we dit bevreemdende parcours aflegden (wellicht waren die in garages en schuren doende nog meer meuk roze te sprayen). Pas op het terras in Appeltern troffen we weer enkele mensen. We vreesden het ergste voor de kleur van de appeltaart met slagroom die we bestelden. Gelukkig, dat viel mee. Er waren grenzen aan de Giro-gekte.