‘Die andere mensen…’ is een privé-uitdrukking waarvan de huisdichteres en ik ons graag bedienen op vakantie. Ergens in Engeland sloeberden wij ooit over een half door brandnetels overwoekerd prutpaadje, terwijl parallel – over een goed gemarkeerd long distance path – een ander stel liep. Zij, en niet wij, volgden de officiële route; ik had me wel gerealiseerd dat wij het niet helemaal goed deden, maar met een weids armgebaar en mijn gebruikelijke insouciance had ik gebluft dat het ‘als we daarginds ergens doorstaken’ ook wel goed zou komen.
In mijn herinnering regende het waar wij liepen, terwijl ‘die andere mensen’, slechts 200 meter verderop, werden vergezeld door de zon. ‘s Avonds zagen we ze terug in de pub, zich monter voorbereidend op de volgende dagmars. Hun kaarten onkreukbaar, hun uitrusting praktischer, hun eten smakelijker. Die andere mensen deden, op een vanzelfsprekende manier, alles beter dan wij. Dat zag je. Ze wisten het zelf ook, natuurlijk zonder van enig triomfalisme blijk te geven.
Ook in steden komen we ‘die andere mensen’ altijd tegen. Andere ‘andere mensen’, die voorafgaand aan hun trip de voornaamste bezienswaardigheden hebben gerangschikt en verbonden tot een efficiënte rondgang. Zeker in Gent waren D.A.M. weer goed en gedisciplineerd bezig, anders dan wij – alle richtingen op wapperend, verdreven/gedreven door de stuwende drums van de vele podia van de ‘Feesten’. Nota bene, dit is zelfbeklag noch zelfspot. Ik zal nooit ‘een ander mens’ worden, zoveel is zeker. Want, wees gerust, als planloze doolaard kom ik heus wel aan mijn trekken. Bijvoorbeeld langs de Leie, waar we onder een door roest aangevreten brug door moesten.
.
.
Je verwacht de lucht van oude en jonge urine, maar nee, Gent is een plasvriendelijke stad.
.
.
De klinknagels en de groentint doen je denken aan de spoortunnel bij Haarlem die als filmlocatie diende bij ‘Het meisje met het rode haar’ (verzetsstrijder is trouwens ‘weerstander’ in het Vlaams).
.
.
D.A.M. (we hadden ze gelukkig net even afgeschud) hebben ook betere en schonere lenzen dan ik en ze doen langer over hun foto’s, maar hé, dit op goed geluk geschoten plaatje heeft toch een zekere schoonheid. Dus nog maar een.
.
.
Als ik het wel heb is dit trouwens aan de St. Joriskaai, maar als een ander mens het beter weet, rectificeer ik het direct. En trouwe bezoekers weten het, als de RaDa-reda verguld is met een foto, drukken we op de Midas-toets (zie ook Lapwerk en Dubbeliconisch). Daar gaat ie:
.
‘.
En als we toch leuk aan het spelen zijn (doen D.A.M. dat ook wel eens?) je kan er ook een draaibrug van maken:
.
Tot morgen, mensen (al dan niet anders), dan nog eenmaal de andere Bavo-stad.