Aan ‘leegplannen’ doe ik niet, mijn leven kent de luxe van voldoende ongeplande leegte. Maar soms is de leegte leger dan gebruikelijk. Deze zaterdagochtend bijvoorbeeld.
Pas vanavond een afspraak en overdag geen verplichtingen, taken (zelfopgelegd of anderszins) en noodzakelijke karweitjes. De buren lijken de omgeving geëvacueerd te hebben. Er wordt niet gekletst, geklust of gesnoeid in de achtertuinen. En de huisdichteres had gisteren haar wekelijkse legpuzzelavond + overnachting bij haar moeder in Woerden.
Het huis is aangenaam leeg en stil, op het zacht ruisen van alle mogelijkheden na. De krant is er nog niet, daar kan ik me nog even op verheugen. Ik ben niet onverzorgd achtergelaten, er is meer dan genoeg lekkers in huis voor een royaal ontbijt. Goede koffie ook. Er wacht een fijn boek op me en genieten van muziek stel ik nog even uit. Schrijven? Dan staat de PC aan, met het risico dat die beroerde update van Windows 10 mijn aandacht weer gaat claimen. Nee, nog even niet.
Mag het altijd zo blijven? denk ik zo rond het middaguur. Nou ja, altijd…?
.
.
Camouflagesokken kun je dit niet bepaald noemen, dus er moet een andere reden zijn dat ik ze de hele, lange lege ochtend niet had opgemerkt onder de salontafel en nu ineens wel. Vakwerk! Met vaste hand gebreid door mijn schoonmoeder voor haar dochter. Knusser dan knus, rustend op die huiselijke sloffen. Kijk, AH, met je brood, dáár zit echt liefde in (géén passie).
Lege sokken (vol verlangen?) – nog even, meisjes, het vrouwtje komt zo meteen weer thuis.