Sommertime

Toegegeven, de omstandigheden deden er alles aan om me ontvankelijk te maken voor de onheilstijdingen in het artikel dat ik las in The Guardian Weekly. Het was tegen middernacht. Hagelsalvo’s en nijdige stormvlagen probeerden de huiskamer binnen te dringen.

Kettingreacties veroorzaakt door de opwarming van het Poolgebied (temperaturen dit jaar gemiddeld 33°C hoger boven delen van Rusland en 20° elders) zouden in combinatie met variabelen als El Niño tot ongekende natuurrampen kunnen leiden. Zoals prof. Jennifer Francis het uitdrukt, ‘we are in uncharted territory’.

We varen vanaf nu zonder kaart en kompas – zo vlak voor het slapengaan een onaangenaam vooruitzicht. Het contrast was bijna komisch toen ik vanochtend De Volkskrant van de mat plukte (ik heb weer eens een proefabonnement), met de column ‘Vrij Zicht’ van Martin Sommer. Ooit las ik Sommer (een stadgenoot, stadgenoten!) graag, zeker als hij het over onderwijsvernieuwing had. Ik vond in hem een onverzettelijke bondgenoot tegen de propagandamachine van de Tweede Fase.

Daar had hij het vanochtend weer over – nu als opstapje om korte metten te maken met een ander ‘bestuurskartel’: de verantwoordelijken voor het Energie-akkoord, geldig tot 2023. En zulke akkoorden, met een looptijd van meer dan vier jaar (= één regeringstermijn), acht Sommer in strijd met de democratie (jawel!). En daarom is hij vóór referenda. Want van de burgers vindt maar 2 procent dat klimaatopwarming het allergrootste probleem is. DUS…

.

.

Ik probeerde me in Sommer te verplaatsten en imiteerde de pose waarin hij staat afgebeeld. De blik van een veldheer. Het hoofd naar rechts gekeerd, als overziet hij een strijdtoneel. Rechterhand diep in de broekzak. Rechtervoet recht vooruit en de linker lijkt een eigen weg te willen inslaan. Mijn mondhoeken doken als vanzelf strak naar beneden, daar hoefde ik niets voor te doen. Darmen dik en dun raakten bekneld, in mijn linkerlies begon het te trekken; onderrug en nekspieren smeekten om een masseur.

Als proefabonnee mag je natuurlijk niet teveel praatjes hebben, maarruh… Volkskrant, ik heb mijn columnisten liever iets soepeler, huppeliger, losser in de heupen. En in het hoofd.