Ik ben trots op mijn schoonmoeder. Die is 85, op zich al een prestatie, en gaf zich vorig jaar op voor Engelse les. Niet met leeftijdgenoten, maar een gewone conversatiecursus voor leergierige volwassenen.
En kennelijk pakken ze de zaken daar voortvarend aan, want al na een paar weken moest ze een spreekbeurt houden. De voorbereiding – ik had niet anders verwacht – nam ze buitengewoon serieus: het hele verhaal werd uitgeschreven in onberispelijk cursief schrift. Ze oefende met haar dochter en oogstte op het moment suprème veel lof voor haar optreden.
.
.
Zo veel was mij al ter ore gekomen, maar gisteren kreeg ik ook het manuscript onder ogen. Ze heeft alleen MULO (diploma’s stapelen bestond nog niet in haar meisjesjaren) en in 70 jaar vergeet je ook nog wel eens wat, dus mijn frikkige rode pen vond heus wel iets te verbeteren in haar verhaal. Maar daar gaat het nu niet om. Juist door de eenvoud van de taal en sommige onbeholpenheden krijgen haar herinneringen een ontroerende directheid en urgentie.
Mijn schoonmoeder staat niet graag in het middelpunt van de belangstelling en ik stelde me voor hoe ze daar had gestaan, als een soort boodschapper van haar generatie, aangegaapt door allemaal mensen die die oorlog niet hadden meegemaakt. ‘I loved the noise of the airplanes in the night, the Lancasters with their bombs on the way to Germany. Terrible for the people there, but so hopeful for us. They should make an end on our nightmare.’
De spreekbeurt besloeg vier kantjes – zo lang achter elkaar spreekt ze in het gewone leven nooit achter elkaar. Misschien maakte de vreemde taal het voor haar wel makkelijk zich te uiten, dat zal ik haar nog vragen. Voorlopig wil ik alleen dit zeggen: ik ben trots op mijn schoonmoeder.
Wat leuk! Leest ze je blog?
@Lidia: Ze zit niet bij de harde kern van RaDa-fans. Als ik complimenten krijg, betreffen die meestal de foto’s. En dit stukje heeft ze natuurlijk wel gelezen.