Ach, er worden in ons land vandaag waarschijnlijk 300 miljoen sneeuwfoto’s gemaakt, dus ik besef dat dit blokje een vlogje blogje een vlokje in de blizzard is.
Maar het RaDa is ook mijn privé-domein en voor mij was het bijzonder om vanochtend om half negen als tweede van onze straat (nr. 1 had maat 46) samen met de huisdichteres de stoep te betreden om de stad nog zo wit mogelijk te zien. Zintuigen zijn extra gemotiveerd in de sneeuw; door de icing bekijken je ogen de cake ook beter. De oren gaan op zoek naar de gesmoorde geluiden, de… nou ja, jullie hebben zelf ook zintuigen als het goed is.
We liepen naar de Stadskweektuin, die nog gesloten was. Sommige vroegbloeiende bomen kwamen van een koude kermis thuis met hun lentekriebels.
.
.
.
.
We hadden onze hoop gevestigd op de Begraafplaats en liepen die kant op. Afdrukken van kattenpootjes doen het altijd goed in de sneeuw, maar de echte kattentopper was deze stoïcijn.
.
.
Bij het Ripperda-complex wilde ik nog wel even spieken. Het voormalige exercitieterrein (nu een enorm grasveld) is ideaal voor sleetjerijders en sneeuwpopbouwers. Het was er vrijwel leeg, alleen deze jonge ondernemers verzamelden er de grondstoffen voor een stevige sneeuwpop in hun eigen voortuin. Een sneeuwbal met meer volume dan jij en je zusje samen, dat vergeet je je leven niet meer.
.
.
Op de begraafplaats waren wij de allereersten deze zondag en wie ontleent daaraan niet een speciaal soort voldoening? [We were the first that ever burst / Into that silent sea, zoals Coleridge schrijft]
.
.
Het was stil, op een aangename manier. Alleen vier halsbandparkieten leken het niet eens met deze ontropische verrassing. En ook andere importvogels, de nijlganzen, klonken verongelijkt. Die zijn al behoorlijk actief in deze tijd van het jaar. En dan dit…
.
.
Ik had hier ook kunnen kiezen voor een grote zerkenshow, want ze kwamen goed uit in de sneeuw. Door witte aankoeksels op de belettering ontstonden alternatieve talen en alfabetten, nog door niemand ontcijferd.
.
.
Maar zo gaan we niet eindigen (althans, zo gaan we wél eindigen, maar niet in deze reportage). De clichébeelden zijn niet voor niets uitgevonden. En alles, alles was prachtig (het RaDa is een lyrisch-satirisch weblog, dat wordt nog weleens vergeten):
.
.
P.S. in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.
Acht uur ging ik de deur uit. Hoofdstedelijk publiek is matineus. Ik was niet de enige en de nachtbrakers hadden ook al voorwerk verricht. Vooral joggers vielen me op. En helaas het weg vallen van de akoestische verstilling bij sneeuw die ik toeschrijf aan de glazen gevels aan de Zuidas. Sneeuw is genadeloos voor voor moderne (non-)architectuur. De RAI lag er shabby bij en ook de witte villaatjes aan gene zijde van de Bernard Zweerskade hadden iets groezelig. Gelukkig was alles in de Verdi- en Brahmsstraat helemaal in orde, ook akoestisch