In het algemeen probeer ik tegenvallers en malaise niet al te persoonlijk op te vatten. Gedrein en gezever van de humeurige of ontgoochelde medemens laat ik langs me afglijden als het enigszins kan. Als ik uitglij, ga ik er niet van uit dat de bananenschil daar moedwillig is neergelegd.
Weerspannige ritssluitingen, onvindbare sleutels, knappende veters of losschietende knopen – ik geloof doorgaans niet dat er tegen mij wordt samengespannen (door vijanden, rivalen of hogere machten). Die instelling komt mijn gemoedsrust ten goede.
Maar soms valt het me zwaar. Vanochtend regende het toen ik opstond. Kan gebeuren. Ik was te laat om nog met de bus te gaan. Mwwuhh… Ik ben niet zo van de meteo-apps, maar om te weten of ik mijn regenbroek aan moest, keek ik even bij Buienalarm. Die verticale witte lijn bij 7.35 AM zei lichte tot matige regen.
.
.
Daarna zou het rap van kwaad tot erger gaan, zag ik tot mijn schrik. Om mijn werk op tijd te bereiken moest ik uitgerekend (ik kon het niet anders opvatten) door die obsceen door de weergoden opgestoken blauwe middelvinger. We zullen jou krijgen, kreng, leken ze te zeggen.
PS In de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.
Niemand is een binnenmens en jij een buitenmens van allure. Lees Jan Elburg ‘Stadgenoot’ en je bent weer content met jezelf.
Zojuist gedaan. Prachtig – ‘bang en verongelijkt doodgaan’, daar knapt een mens van op!
Ook gelezen. En toch moet je ook een binnenmens zijn om de juiste expressie, i.c. dit gedicht, te vinden. Zonder reflectie op de werkelijkheid (met de taal als mediator), was dit gedicht er niet, noch deze en gene reactie.