Gisteren raasde en tierde het RaDa hier met onkarakteristiek schuim op de bek tegen de drie pagina’s in het NRC over ‘ons’ veranderende leesgedrag. Het zwaartepunt van dat vreugdeloze artikel lag bij verkoopsucces – de Toptiens, de prijzenjacht, de verfoeilijke recensiebolletjes en ***; bij de homogenisering van de smaak, met dank aan de DWDD en uitgeverijen die hun auteurs groomen voor hun doorbraak naar literaire (liefst internationale) faam.
LEES LOKAAL (kon ik net niet meer uitkrijten doordat mijn stukje te lang werd), lees onmodieus, lees groezelig & smoezelig, lees marginalen en onbekroonden, lees vergeten schrijvers en dode schrijvers en ongeboren schrijvers, lees mismaakte schrijvers en korstige, onwelriekende, lichtschuwe schrijvers die zich nimmer zouden prostitueren voor welke gelikte of ongelikte promotiesessie dan ook.
En toen was daar, als tegengif voor de NRC, De Haarlemmer (wekelijkse uitgave van de Buijze Pers), met een aankondiging van een door de Kennemer Boekhandel georganiseerde literaire avond in het NH-Archief rond A. Alberts (ooit een buurtgenoot, buurtgenoten!). Ik kan zelf helaas niet op 30 maart, maar fleurde er toch van op.
En in diezelfde Haarlemmer stond een aardig vraaggesprek met Thomas Beijer (een stadgenoot, stadgenoten!), wiens romandebuut Geen Jalapeños in april verschijnt. Mijn oog bleef haken aan dat interview – Beijer (28) is concertpianist en haalt een minder bevlogen collega aan: “Liever vijf minuten van schaamte [op het podium] dan vijf uur studeren.”
Alleen aan zo’n uitspraak kan je al een trilogie ophangen. Wat ik verder las over Beijer beviel me erg. Er bestaat natuurlijk nog steeds kans dat dat ‘plotloze’ boek van hem eindeloos doorbaggert, maar ik ga het een kans geven. En als hij even virtuoos schrijft als speelt, komt het zeker goed. In een opwelling (wat De Haarlemmer allemaal niet met een mens doet!) bestelde ik een CD van hem, Canción y Danza, met Spaanse pianomuziek. Daarna ging ik naar een feestje en bij thuiskomst lag het pakketje al op de mat. Prachtige, prachtige muziek (o.a. Granados, de Falla, Albéniz en Beijer).
.
De moraal van het verhaal: lees lokaal! Luister lokaal!
(Hé, horen jullie ook echo’s van ‘Doe Normaal’? ‘Lees normaal’: lezen wat iedereen leest omdat je anders met je mond vol tanden staat op de receptie en andere ons-scant-ons-bijeenkomsten. Kan er niet een uitgeverij komen die zijn auteurs eruit knikkert zodra ze per abuis meer dan 1500 exemplaren verkopen? Uitgeverij FTD (Fuck de Tweede Druk), die asiel biedt aan schrijvers die voor hun laatste boek slechts éen of twee sterren kregen… OK, ik hou alweer op… ik ga een categorie RaDa Maniakaal aanmaken).
PS Een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen? Abonneer je via ‘Over RaDa’ of in de zijbalk.
Jaaaa, een geweldige pianist. En hij schijnt ook te componeren. Als hij netzo goed kan schrijven, ga er dan maar even voor zitten.
Ik maak een soort cartesiaans vreugdedansje bij de idee dat er van alles door jan en alleman is geschreven maar dat er ultimo slechts één schrijver is van wie ik alles maar dan ook alles, van het triviaalste visitekaartje tot de laatste en enige roman, heb gelezen. Een prestatie van formaat, vind ik.
@onwijsgeer: afgaande op die roman zullen de visitekaartjes en boodschappenlijstjes ook wel lezenswaardig zijn geweest