Vandaag ben ik een loser. Gisteren schaakten we met mijn team ergens benoorden het Noordzeekanaal. Mijn tegenstander lag me niet: jaar of 25, grof gebouwd, snel en onbesuisd zettend – alsof alles voor hem simpel was en finesses niet bestonden. Hij dumpte de stukken op het bord als waren het zakken kroten.
Mijn hoofd was niet in vorm. Er sliertten nog allerlei beslommeringen in rond, vieze kliekjes van de werkdag. Het weigerde zich te verzoenen met het idee dat discipline ook op dit uur nog vereist was. Het doorrekenen van de eerste echte variant kostte me twintig minuten langer dan zou moeten. En was die kriebel in mijn neus opkomende hooikoorts?
Ik sprak mezelf streng toe, beperkte de schade, repareerde het een en ander, pareerde de boerenbluf van mijn tegenstander en kwam twee pionnen voor. Twee gezonde pionnen, zoals dat heet. De rest zou een kwestie van techniek moeten zijn, zoals dat heet. Koel blijven en met vaste hand die pionnen naar de overkant loodsen en het punt incasseren.
Mijn teamgenoten telden dat punt al, zoals dat heet. Alleen lukte het me (ja, ik zat in tijdnood en die gozer bleef onbekommerd zijn zetten doen, alsof er geen vuiltje aan de lucht was voor hem) dankzij een erg diepzinnig plan mijn stukken naar toekomstloze velden te dirigeren. In mijn hoofd, het geplaagde hoofd, maakten lopers inmiddels paardensprongen, torens dobberden op eigen gezag naar naburige velden. Zijn pionnen liepen triomfantelijk de polonaise. Mijn eigen vrijpion werd er (op het echte bord) ruw afgehakt en mijn laatste list werd (hij had nog zeeën van tijd) doorzien. Ik gaf op.
“Wat een pot!” zei hij breed glunderend. En toen ik het niet leek te begrijpen: “Wat een pot!”
Ja, ik zal er vandaag nog last van hebben. En morgen ook wellicht.
PS1 : Alle cursieve stukken hierboven zijn povere smoesjes en vermeende verzachtende omstandigheden.
PS2: Zoals de huisdichteres zou zeggen: “Maar dan is die andere man in ieder geval erg blij.”
PS3: Ja, ik doe het mijzelf aan.
PS4: Het is voor een leraar heilzaam zich af en toe weer eens erg dom te voelen. Zou voor de hele beroepsgroep verplicht moeten zijn.
PS5 Een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen? Abonneer je via ‘Over RaDa’ of in de zijbalk.
Het is waarom ik de schaaksport heb afgezworen, honderd keer winnen weegt niet op tegen één keer verliezen
“Mijn hoofd was niet in vorm”. Wonderlijk dat je desondanks verloor. Je zou toch zeggen wanneer je met zo’n half uitgesmeerde Francis Bacon-kop ten tonele verschijnt, je tegenstander meteen van zijn stuk(ken) raakt.
Je tegenstander werkt in bakkerij en is 60 jaar!!
Ik leef wél met je mee. Het schaakleven kan echt afzien zijn.
En je tegenstander was pas 25 en in de bloei van zijn leven.
En ik kan wel weer even een paar nederlagen aan, na een heerlijke schwindel.
Alle overwinningen lijken op elkaar, maar elke nederlaag heeft zijn eigen bijzondere karakter
@Henks Sloos: ja, per saldo kon schaken wel eens meer verdriet dan geluk brengen..
@Onwijsgeer: tijdelijk een Bacon-kop zou best handig zijn (met een ‘reset’-knopje). Maar wat dat ‘hoofd in/uit vorm betreft’: het verschil tussen een ‘goede’ dag en een mindere kan voor mijn gevoel 500 ratingpunten bedragen.
@Paul: ik moet nodig iets aan opening, middenspel en eindspel doen. Oh ja, en wedstrijdritme!
Hoewel je zelf speelt als een 25 jarige, maakte je toch visueel een grote fout. Deze 60 jarige speelt inderdaad af en toe als een jonge god!!
@Willem: Dan was het niet mijn enige inschattingsfout die avond – en voor het goede begrip: het stukje was niet bedoeld als een objectief wedstrijdverslag.
Marius, het was de zoon van Willem Dekker, mijn fout dus.
En dat het niet objectief was is ook zo.
Welkom op HWP!!
vr.gr.
Willem
@Willem: de stukjes vallen op hun plek! Ja, tot binnenkort – zou zomaar kunnen.
Ach, misschien ben ik seniel aan het worden.