Half elf ‘s avonds, het was geen goede tijd voor een laptop om er de brui aan te geven (hebben ze daar geen instelling voor? Crashes na/ voor 4 p.m.?). Maar de mijne flikte het en mij lukt het dan niet de klep met een ferme, morgen-is-er-weer-een-dag-klap te sluiten.
Na het opstarten zei hij steeds monter ‘Asus: Explore beyond Limits’ en vervolgens verscheen er een grijs cirkeltje dat tergend traag op het zwarte scherm ronddraaide, als een waterrad in een lui, vervuild beekje. Ik kreeg het kreng niet aan de praat en ging gefrustreerd naar bed, tegen half twee. Mijn hoofd kreeg ik niet meer rustig – sneltoetsen en commando’s trokken langs, al dan niet gecorrumpeerd: F2, Ctr-Alt-Delete, F7, Startknop-Del, Win-toets-R, batterij eruit, F10, F*Ctr, F11, F12, Fn$, Shift-Win-Zero.
Toen ik om half acht naar de energiek tutende wekker tastte, stiet ik die van het nachtkastje. In plaats van de twee wijzers toonde het display nu een dikke zwarte middenstip. Kapot. In de keuken liet ik een aardbei uit mijn jatten vallen en bij mijn poging die te onderscheppen, ging ik er met één platvoet bovenop staan. Geest noch lichaam waren in vorm, zoveel was toen al duidelijk. Mijn handen grepen met pervers genoegen de verkeerde voorwerpen, als ze al niet misgrepen. Zwoeren de dingen samen die dag? Alles klemde, haperde, stokte, liep vast, liet los, weigerde dienst – maakte mij het leven zuur.
Met de laptop onder de arm fietste ik naar PC Hulp. De klant voor mij stond er nog hulpelozer bij dan ik, dat was een schrale troost. Ik hoefde pas laat te werken, dus er was tijd voor koffie bij Westhoff. Alleen had ik nog steeds geen rust in mijn donder. Ik slurpte de espresso te heet naar binnen, propte het warme krentenbolletje in mijn mond en stond in een vloeiende beweging op om het lege kopje beleefd te retourneren bij het meisje achter de toonbank. Alleen, wat doet zo’n kopje op zo’n dag? Het ontsnapt en kiest het luchtruim. Ik grabbelde het van de vloer. Nu was het moment voor een kwinkslag waarmee ik zulke situaties doorgaans red. Maar wat doet een kwinkslag op zo’n dag? Die smoort in die kleffe krentenbol. Toen ik me oprichtte, zag ik de blik waarmee het meisje mij gadesloeg. Stakker, zei die blik. Stakker. Ik was het voorwerp van medelijden.
Thuis zette ik DVD-speler aan om een luistertoets samen te stellen voor een les die middag. Toen de eerste opzet klaar was, pakte ik de afstandsbediening om het een en ander te controleren. Ik drukte op de <<-toets en… het geluid werd zachter. Terugspoelen, ho maar. Ook niet bij herhaalde pogingen. Ik gaf het op.
Toen ik op de fiets stapte, brak het pedaal niet af en het stuur evenmin. Soms zit het mee.
P.S. Die wekker deed het eerst twee dagen niet, en toen was hij hersteld. Ook de afstandsbediening heeft zichzelf genezen. Of anders was het spanningsveld om mij heen teruggekeerd naar normale waarden. Wie zal het zeggen? (Hier meer over zulk mysterieus herstel)
Paars PS In de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.