Ga naar de inhoud

Connaisseur?

De groenteboer waar je de lekkerste radijsjes kunt kopen, de allerbeste uitvoering van de 4e van Mahler, een geweldig adresje voor handgeweven handdoeken, de highste hifi of de smartste smartphone, een ‘verborgen’ én ‘vergeten’ kerkje van Hawksmoor in Londen, de laatste Nederlandse schrijnwerker die zulke ouderwetse schuifdeuren nog maakt…

Mij een biet. Ik ben geen fijnproever, geen connaisseur of estheet. Ik misgun niemand zijn uitgesproken voorkeuren voor dit of dat, maar in de praktijk haal ik vaak mijn schouders op als er door anderen wordt gegeurd met nieuwe aanwinsten en onovertroffen genotservaringen. Ik laat me niet voorstaan op die onverschilligheid mijnerzijds, soms zie ik daarin eerder een tekortkoming.

Neem pennen. Al decennia zet ik beroepshalve rode strepen door fouten. Je zou verwachten dat ik in de loop der tijden verknocht was geraakt aan één bepaald merk rode pen. Een pen waar ik op kan vertrouwen, die zich voegt naar mijn handschrift, die autoriteit en rechtvaardigheid uitstraalt, enz. In de praktijk slof ik binnen bij Muijs, de HEMA of Bruna (ook daarin ben ik promiscue) en grabbel vier of vijf prestigeloze pennen mee – oh ja, ik vind het wel prettig als ze een goede rubber greep hebben.

.

penhouder

.

Nou las ik onlangs A Spool of Blue Thread van Anne Tyler en achterin die roman stond niet alleen een vragenlijstje ten behoeve van leesclubs (dat kom je tegenwoordig vaker tegen), maar ook een interview met de schrijfster. Ze laat weten dat haar bureau bij het raam staat; als het weer het toelaat gaat dat raam open, zodat ze de geluiden van het dagelijks leven hoort. ‘As soon as I’ve finished my morning walk I settle there, whether or not I feel I have anything to say. If nothing comes to mind, I might putter around with notes and such but I don’t push it, and I give up after an hour or so. If something does come, I write it down on unruled white paper with a Pilot P-500 black gel pen – that part is unnegotiable. I don’t even want to admit how many dozens of those pens I keep in stock in case they’re discontinued someday.’

Tylers ontboezeming intrigeerde me. Ik moest ook zo’n pen. Alleen via Ali Baba kon ik ze krijgen en na een week arriveerde de postzending. En ja, ze doen het. Schrijven dun en zwart. Op gelinieerd en ongelinieerd papier. Dus ik gebruik ze. Niks te klagen.

Verder kan ik er weinig over melden en dat valt me toch een beetje tegen van mezelf.

P.S. Stukje toegevoegd aan de RaDa-categorie Van die dingen

Paars PS In de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *