De RaDa-reda wandelde twee dagen met schoonfamilie in de bosrijke omgeving van Ommen. De terreurdaden bij London Bridge bleven op afstand. En nu, weer thuis, val ik in de live-uitzending van One Love Manchester.
Het is een rare overgang. Van stille rivieroevers en ingetogen gesprekken met mij zeer dierbare mensen naar een vol stadion, waar het woord ‘love’ met een onwaarschijnlijke frequentie wordt gescandeerd, gekrijst, gepreveld en gezongen, in alle toonaarden, accenten en variaties. Veel van de wereldsterren op het podium herken ik niet en op al die liefde die ze publiekelijk belijden of ongezuiverd in de massa lozen, – love, love, love – valt vast het een en ander af te dingen. Laat ik dat voor de verandering eens niet doen, zolang hun optreden in wat voor vorm dan ook troost, steun en saamhorigheid brengt aan de mensen in dat stadion. En dat lijkt zo te zijn.
Liefde?
Ik doe er nog een hartje bij – een verweerd, vervormd hartje dat ik vanmiddag fotografeerde. Of een litteken van een hartje. Gevangen in de bast waarin het jaren geleden werd gekerfd. De geliefden, het verhaal en de symboliek mogen jullie er zelf bij bedenken. Voor wie er iets aan heeft.
.
