Een ander mens worden, dat kan snel gaan. We pasten een week op een huis in een Drents boerengehucht. Dat huis redde zich prima (wifi, boiler en electriciteit bleven het doen zonder interventies van onze kant). Daarnaast zorgden we voor de dieren: twee katten, de zwart-witte Deci/Daisy/Desi (?) en Rode Poes (een rode poes), plus de kippen.
Atilla de Haan en Atilla de Hen zaten de hele dag in een ruime volière; moederkloek Piep bevrijdden we ‘s ochtends uit haar ren en dan struinde ze het erf en de tuin af, op de voet gevolgd door de zes door haar uitgebroede kuikens. Aanvankelijk was Piep erg druk met aansturen, corrigeren en beschermen (als wij tussen haar en zo’n scharminkeltje kwamen, vloog ze ons aan). Naarmate de week vorderde (en de kuikens aan volume en zelfvertrouwen wonnen) vatte ze haar opvoedkundige taak lichter op en gunde haar gezin meer ruimte voor initiatief.
Wij zelf hadden nauwelijks taken. Ik zat veel op het erf met koffie, stelde Deci af en toe tevreden met een aai en zag dat het goed was. Het was een doorlopende voorstelling van vlinders, ketende mussen en stuntende zwaluwen, waarvan wij vonden dat het boerenzwaluwen moesten zijn – je zit in een agrarisch gebied of niet – maar de vogel-app sprak ons tegen.
.
.
Die grappige kippen hielden me steeds meer bezig, met hun niet aflatende bedrijvigheid. Ze waren rap, kwiek en ongelooflijk alert. Als we Atilla een bosbes gaven of een restje havermout kwamen ze van verre aansprinten om te schooien. De schriele bruine (door ons Vivianne genoemd, naar een productieve EK-Leeuwin) was mijn favoriet. Al kijkend of strooiend voelde ik me verbonden met al die mensen door de eeuwen heen die plezier hebben beleefd aan zo iets gewoons als een kip.
Tegen de tijd dat we weer naar huis gingen, had ik een soort kippenradar ontwikkeld. Als ik zat te lezen was ik me ervan bewust of ze tussen de bramenstruiken aan het wroeten waren of op de hooiberg. En als ik ze desondanks even kwijt was, vreesde ik een buizerd of vos. Het moest niet gekker worden. Ik (nooit een kinderwens gehad) was veranderd in een vaderkloek…
.
.
P.S. In de NRC van dit weekend vertelt Gerrie Hondius hoe ze dagenlang naar de eenden in haar tuin kan koekeloeren (na of voor een creatieve uitbarsting).
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.