Onverwacht meeleven

Max Verstappens verrichtingen laten mij koud, tegen het chronische falen van vaderlandse voetballers ben ik gehard geraakt en vanmiddag zag ik tamelijk onbewogen hoe Sloetjes, De Kruyff, Beliën en Stotenburg werden weggemept door de goed gedrilde Servische –ovicen en –ivicen.

Mijn sportemotie kwam onverwacht, van the Isle of Man, waar een groot negenrondig schaaktoernooi werd gehouden. Na de zevende ronde verscheen Jan Timman bij de commentatoren. Leuk om de oude grootmeester (bijna 66) weer eens te zien – ik heb in zijn gloriedagen veel met hem meegeleefd, zoals veel Nederlandse schaakliefhebbers. Timman was nog ongeslagen en had zojuist remise gespeeld tegen Peter Leko. Hij zag er gezond uit (nee, níet afgetraind natuurlijk), sliep goed (dat was naar zijn zeggen wel eens anders geweest) en liet zich de aandacht welgevallen. Toen hij te horen kreeg dat zijn laatste boek, Timman’s Titans, My World Champions, was uitverkoren tot schaakboek van het jaar, toonde hij blijdschap maar verbloemde niet dat hij de bekroning volkomen terecht vond.

Uit dat ‘my’ in de titel spreekt wel iets van de zelfgenoegzaamheid die hem zuur kon/kan opbreken, alsof die titanen zijn huisdieren zijn. Afijn, de volgende dag volgde ik Timmans partij met extra aandacht. En toen gebeurde dit, direct na de tijdcontrole.

.

.

Dd8-De7 was Timmans laatste zet (in de dubbele zin des woords) en één paardzet later was het uit. AU! Dikke AU! AU bij mij. Ik had met hem te doen (hoe zwarrig moet je hoofd zijn om zo’n blunder te maken?), maar tevens voelde het of de flater stond voor de degeneratie van mijn eigen generatie. Vandaag, op de laatste speeldag, verloor Timman (ongetwijfeld nog aangeslagen) wederom pijnlijk, van Deimante Cornette, een Litouwse met een rating van 2404. Het ging mij aan het hart, tot mijn eigen verbazing – alsof hij nog tegen Karpov of Joesoepov speelde in een kandidatenmatch.

Tot besluit nog een paar verse geneeskrachtige of giftige (vraag dat maar aan de kenners) paddenstoelen uit Middenduin vanmiddag:

.

.

Met mijn maatje 42 erbij, een flinke joekel

.

.

De mandarijnenboleet (als je oplet, zie je ze overal in de berm)

.

Let weer op de schoen – deze hadden iets obsceens, alsof een Overveense slager de overgebleven kalfslever in het gras had gedumpt.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.