Om het weggezakte Duits een beetje op te halen kocht ik voor mijn trip naar Flensburg een boek van de Keulse schrijfster Elke Heidenreich, van wie ik nog nooit had gehoord. Korte stukjes – anekdotisch, autobiografisch (?), spits, wrangkomisch; soms doet ze denken aan Lydia Davis. Columns, verhalen? Ik lees Alles kein Zufall met veel genoegen. Van Heidenreich zijn als ik het vluchtig natrek alleen twee kinderboeken in het Nederlands vertaald. Dus als ik zo vrij mag zijn…?
Lakschoenen
Na het concert zie ik achter de schermen een magere, bleke jongeman in een zwart pak, met mooie lakschoenen. Op beide schoenen zitten forse witte briefjes. Eerst denk ik, wat een aparte versiering. Dan kniel ik voor hem neer en zeg: ‘Mag ik?’ ‘Natuurlijk,’ brouwt hij en ik lees de briefjes, die met schoenveters vastgesnoerd zitten:
Ik word gedwongen deze schoenen te dragen.
Ik richt me op en zie in zijn twintigjarige, bleke, vertoornde gezicht onder het hoge, schrandere voorhoofd wat een gevoelig kereltje hij is. ‘En?’ vraagt hij, eerder angstig dan provocerend.
‘Ja’ zeg ik, een lachje onderdrukkend, ‘dus iemand dwingt je deze schoenen te dragen. Het zijn anders best mooie zwarte lakschoenen.’
‘Mijn vader,’ zegt hij, ‘mijn vader dwingt me. De dirigent.’ Hij laat zijn stem zakken, we staan voor de deur van de dirigentenkamer. ‘Hij wil niet dat ik met sportschoenen naar concerten ga. Maar ik ben veganist. Ik eet niets van dieren, ik draag niets van dieren. En dát – hij wijst vol afschuw op zijn schoenen – dat is leer. Dierenhuid. Mijn voeten lijden. Ik lijd.’
‘We lijden toch allemaal,’ zeg ik mild. ‘Volgens Kafka staan we ons leven lang op het toneel en zingen. Omdat we lijden. Daar moet je doorheen.’
Ik loop van hem weg en hoor hoe hij mij naroept: ‘Maar dat wil ik niet!’
De maestro, zijn vader, komt zijn kamer uit. Applaus klinkt van de getrouwen hier achter het podium. De vader knikt gevleid. De zoon staat afzijdig en lijdt, de witte briefjes lichten op.
Over lijden gesproken: rappe RaDa-lezers die in een grafstemming zijn kunnen vandaag nog naar een bijzonder evenement hier in de omgeving.
.
.
*Na de uitvaart de biecht: zojuist bij het vertalen heb ik mezelf nog net behoed voor een Ausrutscher van jewelste. In het origineel stond ‘seltsamer Schmuck’. Dat had ik met mijn duffe koffieloze zondagochtendhoofd vertaald met: ‘wat een zeldzame eikel!’ (zoals in ‘I can’t believe what a schmuck that guy is’).
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.