Ken(de) ik ook eens een Kamerlid… Weliswaar van de VVD en weliswaar nr. 41 op de kandidatenlijst en Wybren van Haga werd minder dan twee maanden geleden beëdigd, op 31 oktober, maar toch, ik ken(de) een Kamerlid.
En nu al heeft Van Haga een integriteitsonderzoek aan zijn broek, aangezwengeld door partijgenoot Dijkhoff. De Haarlemse politicus, die op zijn website verkondigt te willen kappen in het ‘oerwoud van regels’ waarmee ondernemers te maken hebben, heeft enkele van zulke regels aan zijn laars gelapt als verhuurder van de ongeveer honderd appartementen die hij bezit. En toen bleek dat de gemeente Amsterdam de regels naleefde, zegde Van Haga (in paniek?) een aantal huurcontracten op, zonder zich veel gelegen te laten liggen aan de huurbescherming. Daarmee lijkt hij aan te sluiten bij de polonaise van in opspraak geraakte VVD-ers die menen dat regels boven een bepaalde inkomensgrens niet meer gelden.
Ik ben niet dik met Van Haga – niet zo obees dik als ex-Muggenmeester Bernt Schneiders, die zich (als PvdA-lid) liet verleiden tot een paginagrote advertentie waarin hij de kiezer opwekte op zijn achterbuurman te stemmen (Schneiders’ achterbuurman, voor het goede begrip).
.
.
Mijn eigen contacten gaan niet verder dan een paar vriendelijke woorden, bij twee of drie gelegenheden. Maar ik weet dat hij een trouw afnemer is van de poëzie van de huisdichteres en ja, hij kent het RaDa. En bij dit soort gevallen merk ik wat een doetje ik ben, een kool- en geitspaarder en de wolf hoeft van mij ook niet eens altijd dood. Het hoofd van een vreemde op het hakblok leggen, ach, als het zo uitkomt doe ik het misschien, maar bij bekenden is het ineens een heel ander verhaal. En zelfs vreemden kunnen gaan voelen als bekenden. Toen Ton Hooijmaijers RaDa’s eigen knuffelgedeputeerde was, zette ik hem met plezier te kakken. Nadien, toen zijn imperium instortte en justitie hem hard aanpakte, betrapte ik mezelf af en toe op medelijden met die gestoorde schurk.
Wat van Haga betreft, laat ik eerst dat onderzoek maar eens afwachten – al vrees ik dat het er niet goed uitziet.
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.
Het is geen feest om kritisch te schrijven over iemand die je kent of zelfs aardig vindt. Als ik iemand heel erg aardig vind zal ik de kritiek graag aan het toetsenbord van een collega overlaten.
Maar ja, niet alles in dit vak heeft feestelijke kanten. En het is gewoon ook een vak. Een mens kan best een aardige vent zijn en guitige trekjes hebben: dat mag verder geen naam hebben.
Over de ernst van verhuurpraktijken heb ik nauwelijks een oordeel. Van mijn kinderen, die met al hun vrienden her en der huren, hoor ik ontzettend veel verhalen van dingen die van wetten niet mogen. Dus slecht verhuurdersgedrag is niet zo bijzonder en dus ook niet zo heel erg nieuwswaardig.
Maar ja, als de verhuurder ook kamerlid is en in het vizier van media én van Klaas Dijkhoff staat vraagt het verder alleen nog maar om waarheidsvinding. Dat is leuk om te doen.