Is er een Guinness-record voor het snelste achterstallig onderhoud? Zo ja, dan maakt de gemeente Haarlem een goede kans met de Schoterbrug.
Gebouwd in 2009, waarna de kinderziektes via een korte tussenperiode met alleen frequente storingen en haperingen gladjes overgingen in allerhande brugpanne veroorzaakt door… achterstallig onderhoud (?!?!).
Prijsschieten voor een zeldzame alliantie van oppositie & coalitie op de arme wethouder Sikkema (GL), die het donderdag ook al voor de kiezen kreeg bij de Rekenkamercommissie vanwege haar non-existente groenbeleidsplan (ik baseer me op het HD). In haar verweer maakte Cryfke gewag van ‘postzegelparkjes’ (door hun afmetingen alleen met een loupe te vinden, RaDa-reda), ‘daktuinen’ en ‘verticaal groen zoals bij garage De Kamp’ (uhhh… kennelijk is er ook nog horizontaal groen. Zijn dat de 48 deze week omgewaaide Haarlemse bomen?).
Haarlem, GROOT in MIKRO-NATUUR!
Een meeslepend artikel van Ed Dekker in hetzelfde HD gaat over de voortdurende zandsuppleties langs de kust (jaarlijks twaalf miljoen kuub, voor 55 miljoen euro), die met niet aflatend geduld en eindeloze volharding ongedaan worden gemaakt door een ‘golfstroom van een paar honderd meter breed’. Het zand ‘wandelt weg’, zo heet dat, Waddenwaarts.
Wouter van Dieren, milieuactivist: ‘Suppleren is water naar de zee dragen.’ Die metafoor moet beter kunnen, maar we begrijpen de strekking. Hij pleit ervoor de ‘zachte’ aanpak (zand spuiten) te vervangen door een ‘harde’: een onderzeese dijk of een andere vervolmaking van onze kustverdediging, met vijf aan te leggen eilanden tussen Walcheren en Den Helder.
De belangen en tegenstellingen zijn groot, volgens kustcriticus Piet van Noort (ja, kustcriticus! Die ‘n’ heb ik niet verduisterd). Denk Boskalis en andere machtige suppleteurs / suppletanten / suppletiegrootmogols. En alles hangt met alles samen, dat heeft het RaDa graag. Bij Julianadorp rukte de reddingsbrigade gemiddeld zo’n tien keer per jaar uit, tot een zandsuppletie de stromingen veranderde en de werkdruk vijf maal zo hoog werd. Het is boeiende materie. Tip: wie zich op het land verveelt, kan altijd nog overwegen zich te laten omscholen tot kustcriticus.
P.S. Het zijn drukke tijden voor de RaDa-reda. Zo moest ik vanmiddag verstek laten gaan bij 30BEINGS, een project van vriendin Julia Henneman, die zichzelf tentoonstelde in het ‘Kleinste Museum van Haarlem’, bij de Kunstuitleen. Kijken, terugkijken en bekeken worden, daar draaide het om. De huisdichteres las voor bij de finissage, dus ook dat miste ik. Als goedmaker aan beide dames deze foto:
.
.
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.
.
“De belangen en tegenstellingen zijn groot. Denk Boskalis en andere machtige suppleteurs / suppletanten / suppletiegrootmogols”.
Inderdaad.
Amerika heeft volgens zeggen van oudsher een militair-industrieel complex, dat er, met medewerking van de politiek en bepaalde ministeries, altijd voor zorgt dat het aan het werk blijft en miljarden kan binnenslepen.
Ik ben van mening dat Nederland, sinds de Deltawerken, een weg- en waterbouwkundig-industrieel complex heeft. Men name die Deltawerken hebben ervoor gezorgd dat de sector vanaf de jaren ’50 enorm is gegroeid. Sindsdien is Nederland gedoemd dat monster ten eeuwige dage te blijven voeden. Het plan “Ruimte voor de Rivier” is inmiddels af (een prachtig plan overigens) en ik kan me zo voorstellen dat de Nederlandse w&w-moloch nieuw voedsel behoeft. Rijkswaterstaat (onderdeel van het complex) zal daar ongetwijfeld voor gaan zorgen.
Kuscriticus, zou dat ook bestaan?
Het schijnt dat de Waddenzee een onverzadigbare “zandhonger” heeft.