Bavomoorden?

Hoe groot en gevaarlijk moet een stad minimaal zijn om als locatie te dienen voor een detectivereeks?

Die vraag rees toen ik vanochtend las in Rebus’s Scotland van Ian Rankin. Over een paar weken ga ik met school naar Edinburgh en bij het inlezen (Google ten best books about…) struikelde ik over boeken van Ian Rankin, wiens personage Inspector Rebus in de Schotse hoofdstad opereert. Ik las Knots and Crosses, het eerste deel van de serie, waarvan ik er mettertijd vast nog wel een paar zal consumeren.

Rebus groeit met Rankin mee, ze doorlopen dezelfde actuele en maatschappelijke ontwikkelingen, al zijn ze niet even oud. Ze hebben veel gemeen qua achtergrond, maar verschillen ook. Zo schrijft Rankin over zijn eigen creatie: ‘It’s fortunate I’ll never meet him. I have the feeling we wouldn’t get along.’

Edinburgh heeft zo’n 500.000 inwoners, heeft een haven en is internationaal georiënteerd; het voelt groot genoeg voor een gestage productie van zware delicten. Amsterdam heeft Baantjer, Maastricht heeft Flikken (tv, weliswaar), maar Haarlem? De menselijke verbeelding vermag veel, evenals de menselijke wreedheid, maar ik vermoed dat ‘onze’ serie (Spaarnemoorden, Dooie Muggen) na drie of vier deeltjes uh… dood zou bloeden / een natuurlijke dood zou sterven bij gebrek aan een werkelijk giftige voedingsbodem.

Het is mijn genre niet, dus wie weet zie ik een lokale grootheid over het hoofd. Zoektermen als ‘detectiveschrijver, Haarlem’ leveren weinig op. Bies van Ede schreef Doodstil; veelzeggend, hij situeerde dat in het eponieme Groningse dorp in plaats van het Rozenprieel of de Vijfhoek.

Leuke bijvangst bij ‘detective Haarlem’: recherchebureau Rebuss. Jammer, ze hebben hun basis in 030 (= Zeist), anders had ik eens op de koffie kunnen gaan om te onderzoeken hoe we het doen als misdaadstad, en of er een gat in de markt is.

.

.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.