Edinburgh

Traditioneel organiseert de Engelse sectie van mijn school een reis naar Londen, maar dit jaar zag ik mijn kans schoon mijn ‘eigen’ excursie naar Edinburgh op touw te zetten. Samen met twee collega’s en 33 zesdeklassers namen we maandag de boot uit IJmuiden naar Newcastle.

Vanuit Newcastle is het dan nog 150 km, die we per toerbus aflegden. Februari – vooraf had ik de leerlingen ingeprent lieslaarzen, regenpakken en dikke kabeltruien mee te nemen. ‘In Rebus’s Scotland citeert detectiveschrijver Ian Rankin zichzelf: Some people said the weather made the Scots: long drear periods punctuated by short bursts of enlightenment and cheer. There was almost certainly something to the theory. It was hard to believe this winter would end, yet he knew that it would: knew, but almost didn’t believe. (Let it Bleed)

Alleen, in Newcastle scheen de zon, Northumberland lag er droog bij, Lindisfarne werd niet aan het oog onttrokken door mist of slagregens. We kwamen door de Borders (eeuwenlang strijdperk voor Engelsen en Schotten) zonder dat de ruitenwissers aan hoefden en vanaf Edinburgh Castle gezien lag de stad er glorieus bij, met de Firth of Forth op zijn blauwst. Aangenaam kennis te maken!

.

.

Op de voorgrond Princes Street Gardens (ooit Loch Nor); daarachter the New Town, het statige 18e eeuwse deel van Edinburgh, gebouwd toen de oude, middeleeuwse stad niet meer te harden was door overbevolking, met alle ongemakken van dien (Edinburgh dankt zijn bijnaam the ol’ reekie aan de stank van de pispotten die uit het raam werden geleegd uit de tenements, ook van zes hoog).

Woensdagmiddag gaven wij onze voorbeeldige groep een paar uur vrij, om hetzij Arthur’s Seat te beklimmen of zichzelf te vermaken. Samen met een andere begeleider bezocht ik toen Real Mary King’s Close, een steegje waarvan de woningen na een brand in 1750 werden gebruikt als fundering voor de huidige City Chambers (tien verdiepingen!). Tegenwoordig zijn er ondergrondse kruip-door-sluip-door-rondleidingen door acteurs, die gul uitpakken over de pest, executies, spoken en andere smeuïgheden. Maar het was zeker de moeite waard.

Het was zo’n reis waarop alles meezat – dat het one o’clock gun net werd afgeschoten om een uur precies als je dicht genoeg in de buurt was om te schrikken van de knal; dat de ceilidh (volksdansen) druk genoeg bezocht werd om onze leerlingen op te laten gaan in de (deels kilt-dragende) groep.

Hieronder dag drie, met het controversiële parlementsgebouw van Enric Miralles in volle zon (echt even klikken op die link!).

.

.

Toen we op de terugweg ook nog tijd hadden voor een stop in het vestingstadje Berwick-upon-Tweed, op de Engels-Schotse grens kon ik mijn geluk niet op.

.

.

En dan ben je ineens weer thuis, na vier dagen onafgebroken in gezelschap te hebben verkeerd. En voel je de vermoeidheid en voldoening, met een week vakantie in het vooruitzicht. Hoe zou het met Haarlem zijn?

P.S. Drie jaar geleden was ik ook al lyrisch over Edinburgh; voor een reprise van de Water of Leith  Walkway was nu helaas geen tijd.

P.S. Zie Wierigheden voor een fotoverslag van mijn wandelvakantie langs de kust van Northumberland.

Paars PS In de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.