Gevoelstemperatuur

De thermostaat stond zekerheidshalve op 20°, maar toen ik de elektrieke deken opensloeg, had ik Piet Paulusma niet nodig om me te vertellen dat de gevoelstemperatuur in de slaapkamer aanmerkelijk lager lag. Mijn adem besloeg, op de radiator stonden weelderige ijsbloemen. Mijn linkeroorlelletje lag los naast mijn hoofdkussen, zwart – afgestorven door de onbarmhartige kou. Was het -11° binnenshuis? Of nog veel kouder?

Het water uit de waterkoker bleef ook na een kwartier nog lauw, maar toen ik de thee aan mijn mond zette, verbrandde ik mijn tong. Ja, het kan twee kanten op schieten met die gevoelstemperatuur; dat willen de mensen nog weleens vergeten nu we al dagen in de ban zijn van het naderende Siberische front.

“Doe je wel een oude NRC onder je jas?” waarschuwde mijn bezorgde echtgenote. “De zaterdag-editie, die is dikker.” De gevoelstemperatuur daalde nog drie graden, ik word niet graag betutteld. Buiten was het best wel lekker, als je niet beter wist. Lekker genoeg om op een bankje in de zon te zitten. Kon ik het gokken? Door de Schotersingel voer weliswaar een gevoelsijsbreker, maar echt ijs lag er nog niet, zelfs geen vliesje.

.

.

Twee vette eenden waggelden hoopvol op mij af en acteerden honger. “Stel je niet zo aan, jullie, dat is alleen gevoelshonger,” bitste ik. Ze pikten nog een paar keer melodramatisch in het brodeloze pad en dropen af.

.

. 

In de stad kreeg ik trek in een ijsje – zo zie je maar weer hoe je gevoel je kan bedriegen. Wijselijk bestelde ik een mok warme chocolademelk en bikte er een wak in met mijn uit voorzorg meegebrachte ijspik. Helaas bevroor het rietje zodra ik het aan mijn lippen zette. Dat kan je zo hebben met die gevoelstemperatuur. Want zoals de volksmond wil: het kan vriezen, het kan dooien.

Paars PS: In de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.