IJzig

Dat is nog eens je trekken thuis krijgen… Maandag schreef ik hier een vrolijk stukje over het verschijnsel ‘gevoelstemperatuur’, nog onwetend van de ontberingen die mij wachtten.

We hadden in mildere tijden een uitstapje gepland naar Nieuwolda (Beerta, Scheemda, Kostverloren, Hongerige Wolf, Siddeburen – die hoek). Toen we boekten, hadden we nog het plan daarvandaan naar vrienden in Finsterwolde te wandelen. Een kilometer of twaalf, dat moest goed te doen zijn.

Het was niet dat we de Groningse Beer onderschat hadden. Ik droeg een gevoerde broek en had een wollen muts meegenomen. De huisdichteres heeft van haar leven nog nooit een gevaar onderschat.

.

.

Het idee van die frisse wandeling zetten we direct na aankomst uit ons hoofd. Het eerste verkenningsrondje van 20 minuten bracht ons kleumend bij het eetcafé van het dorp. We waren de enige gasten in dit vriendelijke etablissement. Zuurkool met spek en worst, graag, en een Beerenburg. Ik had een gemene hoest opgelopen, kon dat in 20 minuten?

De rondrit de volgende dag was… uh, kippenvel. Onder normale omstandigheden is dat kale, geometrische landschap al indrukwekkend, maar bij deze vriesdroogte vroeg je je af hoe iets daar kon groeien of overleven. Maar we zagen grutto’s op de dijk, twee reeën en een overstekende haas. Bij Termunterzijl was ik niet meer te houden. De auto uit en foto’s maken:

.

.

.

.

En het uitzicht over de Eems:

.

.

Even de auto uit om een paar foto’s te maken, hoe erg kan het zijn? Er was een tijd dat ik mezelf voor stevige Hollandse jongen hield, maar, grote goden, na vijf minuten vluchtte ik letterlijk terug die auto in. Klappertandend, druppel aan de neus, rillend. Hoe bestond dit? Hoe hielden natuurvolkeren het uit onder nog straffere omstandigheden? Op de Mongoolse steppe of langs de oevers van de Ob en de Lena?

.

.

‘s Avonds namen we onze vrienden mee naar het eetcafé in Nieuwolda (boerenkool met spek en worst + Beerenburg). We schrokken even toen er een andere gast binnenkwam. De 500 meter naar ons logies deden we met de auto. In mijn voorhoofdsholte leek zich een ijsklontje te hebben genesteld, dat zich niet liet ontdooien met saliethee en pepermuntolie. In bed las ik in Het Achtste Leven (voor Brilka) – ja, het kan altijd erger. Dan heb je het over de Grote Vaderlandse Oorlog:–34 graden en Duitse soldaten wier winteruitrusting hen niet kan bereiken doordat transporten vastlopen in sneeuw en ijs.

Vrijdag reisden we terug. Bus, trein, trein, bus, trein. Die trein, trein ging met vervoerder Arriva, die de  vreemde gewoonte heeft de toiletten af te sluiten ‘vanwege de vorst’. Als iemand kan bedenken waarom? Het was dus deels hogenoodgedwongen dat we besloten de terugreis te onderbreken bij het Monument op de Afsluitdijk. Drie minuten fffbrrrroto’s maken en snel de knusse lunchroom in. Erwtensoep!

.

.

.

In Haarlem was het lente. Nee, grapje. Ik dook meteen mijn bed in, met een warme kruik. Na een zweterige nacht werd ik wakker met zin om een RaDaatje te schrijven, altijd een teken dat het ergste leed geleden is.

Paars PS: In de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.