Verbogt

Soms wil je je intuïtie al te gretig gelijk geven. Vorige week was Thomas Verbogt te gast op de jaarlijkse schrijversavond van mijn school. Ik liep toevallig achter hem op weg naar de aula en meende aan zijn loopje een heel oeuvre af te kunnen lezen.

Op de buitenkant van de voet. Beetje stram in de heupen, geen swagger en schwung. Alsof hij net had leren lopen. Ahum, Verbogt maakte prompt grote indruk op me. De interviewende leerlingen hadden zich voorbeeldig gekweten van hun taak en kregen daarvoor veel terug. ‘Ik heb me in de trein hierheen voorgenomen zo eerlijk mogelijk te zijn,’ zei hij op een gegeven moment. Hier zat geen ijdele showman, maar iemand die zijn gehoor zonder aanstellerij deelgenoot maakte van de onzekerheden en dilemma’s van het schrijversberoep; ook ging er troost uit van de zuivere manier waarop hij sprak over de schrammen en butsen die het leven hem sinds zijn vroegste jeugd had bezorgd.

Ik kocht Waaitaal, een bundeling van Verbogts columns uit De Gelderlander en smikkelde die in twee dagen op. Geef die man een woord als ‘vleesvervanger’ of ‘sierbestrating’ en hij tovert er een stukje van. Pretentieloos? Dat zou je kunnen denken, maar samen leveren die stukjes een fraai zelfportret van iemand die niet aan vanzelfsprekendheden doet en de wereld met bevreemding en lichte argwaan beziet. Die enigszins schutterig op de buitenkant van zijn voeten loopt en daardoor elk moment stil kan staan om zijn waarnemingen over te doen en te verifiëren.

Zelf had ik vandaag een huppeldag – leve de impulsen en onbekookte acties! Ik viel bij de OGER-outlet voor een prachtig, zwaar afgeprijsd pak dat ik eigenlijk niet nodig had. Elders vond ik de nieuwe regenjas die ik wel nodig had en in de Gierstraat tikte ik tien exemplaren op de kop van National Geographic voor in de klas (samen €1), plus de Jeruzalem Trilogie van Amos Oz. Bij dat nieuwe antiquariaat, Huijsing Books, dat met smart wacht tot Hudson Bay eindelijk uit de steigers mag. Bij de kaasboer in de Koningstraat waren vier grijze Duitse vrouwen voor me, met een brede Käsebelangstelling – van Friese nagelkaas tot Borsseler belegen. Toen het eindelijk mijn beurt was, bleek ik de Stilton met rode port niet te kunnen weerstaan.

[Zwakke poging tot een typisch Verbogtiaanse slotzin, met ingebouwde anti-climax].

.

.