Donderdag kreeg ik met terugwerkende kracht een verjaardagstaart waar ik erg blij mee was. Vraag me alleen niet hoe hij eruit ziet.
Dat zit zo. Ik kreeg ‘m doorgespeeld via mijn moeder, telefonisch, op samenzweerderstoon. Onder embargo, of net niet meer, doordat het voorval verjaard was. We moeten ervoor terug naar Bern, waar mijn broer viereneenhalf jaar geleden zijn 50ste verjaardag vierde. Hij vierde die met zijn Zwitsers/Oostenrijkse en zijn Nederlandse familie. Ik bewaar niets dan goede herinneringen aan het feest, het zijn spontane, hartelijke mensen.
Bij die gelegenheid kreeg hij een prachtige taart aangeboden met – hoe toepasselijk! – Fünfzig erop. Wat ik tot deze week niet wist, is dat die taart een ongelukkig zusje had. Mijn broer en ik schelen (op een paar weken na) tien jaar en mijn 60ste verjaardag was net geweest. En toen ze toch in de Konditorei waren, had het mijn schoonfamilie een leuke verrassing geleken om er voor mij ook een te bestellen, met 60 erop. Die werd veilig op een hoge kast gezet, alleen… (vanaf hier is alles speculatie) toen XXXX? (naam van de dader bij mij onbekend) ‘mijn’ taart oppakte, liet hij/zij die uit handen vallen. De Geburtstagstorte stortte op de plavuizen en bleek helaas niet shockproof. Zo ben je een taart, zo ben je een familiegeheim.
.
.
[Lezer, laat in gedachten even alle voorwerpen passeren die je in je leven – nonchalant, joyeus, verstrooid – uit je tengels hebt laten vallen; maak je eigen schervenbiografie. En vergelijk die met andere schervenbiografieën: heb je ‘butterfingers’ of heb je krampachtig alles vastgehouden?]
Hoe dan ook, lieve schoonfamilie, ik ben jullie erg dankbaar voor dit ontroerende gebaar. Het is in mijn verbeelding de lekkerste taart die ik (n)ooit heb gegeten! En hopelijk krijgen jullie een herkansing.
.
.
Paars PS: In de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.