Gisteren (anonieme administratieve krachten hebben dat voor me bijgehouden) was ik op de kop af veertig jaar leraar Engels. De zaterdagochtend bracht ik door in de Aristo-zalen bij Sloterdijk, niet op een feestelijke receptie met 800 genodigden, maar beroepshalve, als begeleider van vijfdeklassers die een Cambridge-examen aflegden.
40 jaar lesgeven, aan vier verschillende scholen… Ieder mag zelf uitmaken of hij mij wil feliciteren of condoleren. Zelf heb ik zeker geen spijt van mijn beroepskeuze. Promotie (coördinator, conrector) heb ik nooit begeerd en ander werk zoeken overwoog ik uitsluitend kortstondig, als de sfeer bedorven was of het niet boterde met collega’s. Meestal had ik het prima naar mijn zin.
Anderzijds, als ze me in 1978 hadden opgedragen 40 jaar les te geven, had dat geklonken als een veroordeling (dan liever de kwikmijnen, de wilde vaart, een band- en garenwinkeltje).
Maandag als ik in de docentenkamer als jubilaris word ontmaskerd, wil ik mijzelf ervoor hoeden te doen of het niks voorstelt allemaal. Want zo eenvoudig is overleven in het onderwijs ook weer niet. Ik heb het schrikbeeld van talloze afgebladderde collega’s voor ogen. Mensen zonder mensenkennis menen vaak dat stress mij vreemd is, dat ik van trimester naar trimester flierefluit. Maar sommige dingen vallen mij inmiddels wel degelijk zwaarder (een klas met Mick, Mike, Niek en een Nick op de namenlijst) en bepaalde terugkerende irritaties kan ik steeds slechter velen.
Wat me verbaast is dat ik nog steeds word geraakt door kleinigheden: een zeer pienter meisje in 1B dat het hele uur met haar voeten onder haar achterste zit, zonder kramp te krijgen. Een hoogstaande discussie in de zesde, in het Engels, over internetethiek of iets dergelijks, waarbij mijn eigen rol beperkt blijft tot bewonderend luisteren.
Wat is je geheim, vragen jullie? Mazzel, voornamelijk. Het geluk van een goede gezondheid, geestelijke veerkracht en een opgewekt humeur. Eigenschappen die je nauwelijks aan jezelf te danken hebt dus. Daarnaast helpt mij het besef dat sommige van mijn leerlingen intelligenter zijn dan ik en dat de meeste het zwaarder hebben dan ik. En ja, ik doe belangrijk werk, houd ik mezelf voor, als is dat makkelijk te vergeten in het huidige onderwijs, waar veel kostbare energie wordt opgeschrokt door muizenissen en randzaken.
.
.
Er is veel veranderd sinds ik me als 24-jarige student met een nylon boodschappentas met wat boeken meldde bij huishoudschool Mons Aurea om daar mijn eerste lessen te geven. Ik denk daarbij niet in de eerste plaats aan hervormingen en technische ontwikkelingen. Relativeringsvermogen is tegenwoordig suspect en een verkrampt soort ernst heerst, ook bij leerlingen en ouders. De gemiddelde leraar heeft ingeboet aan persoonlijkheid, losheid en individualiteit. Ik hoop nog een jaar door te werken, maar die veertig jaar pakken ze me in geen geval meer af. Daar – zal ik het schrijven? – daar mag ik best trots op zijn.
Paars PS: In de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.
Zo’n leraar had ik gehad willen hebben.
Wat m.i. telt is liefde voor je werk. En dat spreekt hier uit. Daar mag je best trots op zijn. Daarmee feliciteer ik je van harte.
Gefeliciteerd Marius, ik heb nog een vacature of ik maak er nog een!
Herkenbare foto. Ik heb de indruk dat je niet veel woonwerkkilometers maakt. Ook belangrijk voor een opgewekt humeur. Ik zie het in elk geval als een prestatie. Zelf ben ik na 25 werkjaren gestopt met betaald werk omdat ik anders 150 moet worden om het geld op te krijgen.
Marius, van harte gefeliciteerd ! Wat een prestatie! Enorm veel bewondering voor. Mooie column weer!
dat nodigt uit tot een straatfeest
40 jaar ????????????????????
ik vond het al mooi geweest toen ik de 40 jarige leeftijd had bereikt
en een -toen nog niet zo bekend woord- burnout, maar ik ben dan ook ooit begonnen in Amsterdam, met het vak Frans
en in een verloren tijdperk toen ik nog een leraarspodium mocht betreden ????????????????
haha ben er niet afgevallen, hoor
Hoi Marius,
Mooi, herkenbaar artikel. Gefeliciteerd! Ik denk niet zo vaak meer aan mijn ‘carrière’ in het onderwijs. Ik ben al zes jaar met pensioen en ben met heel andere dingen bezig. Maar de jaren die jij en ik samen doorbrachten op het Zaanlands zal ik niet snel vergeten. Het was een mooie tijd met jammer genoeg een vervelend einde. Af en toe hebben wij het nog over jou tijdens een bijeenkomst van de leesclub van oud-collega’s van de school als de historie van het Zaanlands langskomt. Wees gerust, het is altijd in positieve zin. Maak er een leuk laatste jaar van. Tijdens mijn ‘afscheidstournee’ dacht ik regelmatig “Dit is de laatste keer dat ik …” Dat was niet altijd een vrolijke gedachte. Sommige dingen kun je missen als kiespijn, maar er zitten ook veel leuke kanten aan het onderwijs, en die raak je toch echt kwijt als die eindeloze ‘grote vakantie’ begint.
Een hartelijke groet van
Arno
Mooi Marius. En als meer van mijn/onze collega’s geweest waren zoals jij, had ik de laatste drie jaar tot de veertig ook wel vol gemaakt.
Hulde aan de échte leraar! Proficiat!
Dank voor zoveel vriendelijke reacties (met name die van de oud-collega’s zijn me veel waard)!
Vanmiddag wandelden bij de Veerplas. Eerst kwam ik een vrouw tegen die ik 34 (?) jaar geleden in Zaandam lesgaf (‘elke onvoldoende is een onvoldoende voor de leraar’, wist zij me destijds als tweedeklasser te vertellen) en daarna een leerlinge uit Spaarndam, die nu psychologie studeert. Alsof het zo moest zijn in dit jubileumweekend.
Dag Marius, wat leuk om je tegen het lijf te lopen vandaag. 40 jaar voor de klas klinkt als een eeuwigheid, maar de tijd dat ik Engels van je kreeg, 35(?) jaar geleden, dat lijkt gisteren. In dat jaar was Engels een hoogtepuntje in de week, één van de weinige lessen waarbij ik niet stiekem een boek las of uit het raam staarde. Het was leuk, en je leerde ons ook nog van alles, en bovendien voelde ik me gezien, als persoon. Hoe vaak maakte je dat nu mee als puber in de jaren ’80? (Mijn man kijkt mee en vraagt zich af waarom ik zo lang doe over deze reactie, want ik ben gewoonlijk een stuk sneller, maar bij een oud-leraar let ik toch nog wat beter op het kiezen van de juiste woorden, vraag me niet waarom.) Je ziet er nog steeds uit als de energieke jonge leraar van vroeger, weet je zeker dat je over een jaar met pensioen gaat?
Hartelijke groet, Maya
Ha Marius, gefeliciteerd! Een hele prestatie, veertig jaar voor de klas en nog altijd goedgemutst. Kom daar nog maar eens om. Het onderwijs gaat een hele goeie missen als je er definitief een punt achter zet. Heb een mooi laatste jaar!
@Gerrie: Ja, een jaar met veel gouwe ouwen en nieuwe vondsten, dat moet het worden.
@Maya: 0 ft! En wat een fijne verrassing, ik had geen idee dat je dit zou lezen. Die complimenten zal ik koesteren.
@Allen: De huldiging in de docentenkamer was alles wat je ervan mag hopen. Daar kan ik weer even op teren.
Ha Marius, gefeliciteerd. Ik ben blij dat je nog steeds flierefluit en de zaak principieel luchtig opvat, ook als er niets te lachen valt. Je hebt heel wat halvegaren de revue zien passeren en dat heeft bij jou bijgedragen aan je levensgeluk en dat is een gave. Veel geluk en tot aan je pensioen zou ik het advies van Douwe Iest opvolgen : geef ze allemaal een zeven
(of een acht natuurlijk
yess
Douwe Iest was mijn ak.leraar op t Spinoza Lyceum
wel een 7 gever maar weet niet of t dezelfde zpu kunnen zij
van 62 tot 67
misschien hebben jullie het over zijn zoon?
????
yess
Douwe Iest was mijn ak.leraar op t Spinoza Lyceum
wel een 7 gever maar weet niet of t dezelfde zpu kunnen zij
van 62 tot 67
misschien hebben jullie het over zijn zoon?
????
Gefeliciteerd Marius!
@Joke: Douwe Iest was mijn eerste rector, in Zaandam, 1978. Aardrijkskunde was zijn vak, dus waarschijnlijk een en dezelfde.
wat ben ik trots op je, marius, ik heb de 41 en een half overschreden.je bent dus ook een kanjer in de kanjers hemel van onderwijsland. veel geluk in de rest van dit walhalla
Gefeliciteerd, Marius.
We hebben elkaar nooit ontmoet en vreemd genoeg had ik je op grond van wat je hier schrijft jonger ingeschat. Dat zegt mogelijk iets over je virtuele uitstraling. En over het gegeven dat het lesgeven je nog steeds goed afgaat. En het verklaart misschien ook wat over je betrokkenheid met je leerlingen. Die ik dan weer afleid uit het gegeven dat je met een zekere regelmaat met ze op reis gaat. Iets dat me met een groep pubers een, om het eufemistisch uit te drukken, vrij intensieve bezigheid lijkt.
Vandaag staat de Volkskrant weer bol van verhalen over het onderwijs. Ik hoor er regelmatig ook wat over van mijn vrouw. Ooit opgeleid als lerares Frans/Duits, is ze sinds kort als herintreder weer aan het werk als zodanig. Gelukkig heeft ze, naast alle malheur, ook positieve verhalen.
Je nog vele gelukkige jaren in het onderwijs toewensen is wat overdreven, maar ik ben ervan overtuigd dat het aan jou niet heeft gelegen.. In tegendeel.