Vandaag grasduinde ik in de herinneringen van Kees Linthorst aan mijn geliefde oud-conrector, wijlen Edo Velema. Voor mij een schatkamer. Ik struikelde over deze fraaie anekdote: Edo was in de jaren negentig verslingerd geraakt aan het verpauperde Roemenië, waar hij tijdens zijn jaarlijkse gastdocentschappen voor studenten Nederlands de ontberingen graag voor lief nam.
Edo’s lesmateriaal bestond uit restaurantmenu’s en winkelopschriften. Basis was echter een tekst van Lenin, ter bemoediging boven ieder schoolbord in het land geschilderd, ook in ons piepkleine lokaaltje: Dacă nu ştii, te învăţăm / Dacă nu poţi, te ajutăm / Iar dacă nu vrei, te obligăm. [Vrij vertaald: Als je het niet weet, dan leren we het je / Als je het niet kunt, dan helpen we je / En als je niet wilt, dan dwingen we je.] Verf om het weg te schilderen was er niet (want alles was op), plus dat niemand het nog opviel. Die week in april had Edo de tekst uit z’n hoofd geleerd – het waren z’n eerste Roemeense zinnen – en toen ik in februari 2015, 23 jaar later, bedenkingen had bij zijn cafékeuze, galmde het over het Leidseplein ‘Dacă nu vrei, te obligăm!’
Later op de dag hield ik in het station even in bij deze wervingspoging, van InHolland:
.
.
Het ontbreken van alle persoonlijke voornaamwoorden verdoezelt toch enigszins de verantwoordelijkheden. Wie doet wat? Wie moet wat? En dat ‘soms’ vind ik maar vaag. Leren = durven? Lenin zou er weinig van begrepen hebben.
.
P.S. Het RaDa zal geen onderwijsblog worden, vreest niet. Volgende keer weer gewoon het Kenaupark of het corso.
Paars PS: In de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.