Frusfrusfrus

Frustratie met een Grote FRUS hier thuis gisteravond. Uurtje of half acht, een lege, luie avond in het verschiet. Alleen zou ik nog even de scores van VWO Engels invoeren in Wolf, de cito-app die heel nakijkend Nederland gebruikt voor de eindexamens.

Voor deze gelegenheid, eens per jaar, ondergaat de huisdichteres vrijwillig een metamorfose tot datatypiste. Ik lees de scores van de open vragen op en de antwoorden van de multiple choice. Drie dagen geleden had ik de hele zwik al nagekeken, hopelijk zou het in een halfuur gepiept zijn. Ik begin traditioneel onder gemor: in de jaren ’80 werden al die antwoorden in een computer gegooid en kreeg je na een paar weken wachten de cijfers terug. Prima systeem! Nooit gedonder. Nadien werd een ‘verfijning’ ingevoerd bij de talen: er werden ‘open vragen’ toegevoegd, in het Nederlands te beantwoorden (meestal volstaan drie of vier woorden).

Ah, bij de eerste leerling had ik kennelijk een steek laten vallen… Mijn totaal verschilde 1 punt. Onoplettendheidje. Kan gebeuren. Bij de tweede was het goed, maar de derde en vierde kwamen niet overeen met Wolf. Aanvankelijk deden we steeds een hertelling en een paar andere controles. Wrevel en wroeging maakten zich allengs van mij meester. De helft van de scores klopte niet. Had ik zo zitten klungelen? Had ik er met de pet naar gegooid? Dan toch niet bewust – was het weerzin tegen het stupide werk? De datatypiste was een engel – we liepen een aantal blaadjes andermaal langs, ik overdreven articulerend (21. C, 22. B, 23. B, 24, D, 25. 3 punten, enz.), zij toetsend of ze een toccata speelde in de Grote Kerk. Desondanks bleef er een dozijn antwoordvellen over met een of meer ten onrechte toegekende of afgetrokken punten. “Laat me maar even betijen, dan kijk ik nog eens,” zei ik ontgoocheld.

En ik keek en ik keek. Alleen hielp het niets. Ik zag niets. Ik begreep niets. Toen de datatypiste na een half uur terugkeerde staarde ik dof naar die blaadjes. Geknakt in mijn beroepstrots, overtuigd van de aftakeling van mijn verstandelijke vermogens. We deden er nog een. Wéér dat punt verschil. “Geef het nou maar op,” zei de datatypiste, maar zo onnauwkeurig kon ik het niet naar de tweede corrector sturen. We probeerden er nóg een. “33?” zei ik hoopvol. “34”, zei Wolf/de datatypiste. Het scheelde niets of ik had dat blaadje van de brave Baukje versnipperd – letterlijk. Ik verkeerde in een toestand waarin je ook na 15 jaar gelukkig samenzijn niet door je vrouw gezien wilt worden.

De avond was definitief naar de gallemiezen. Mijn nekspieren rafelden, hoofdpijn klopte aan beide slapen. Ik gaf het op. Toen ik nog even de mail opende zat daarin een mailtje van 15.52 uur met een ‘tweede aanvulling correctievoorschrift’. Bij vraag 11 mocht behalve ‘C’ nu ook ‘D’.

Een kwartje viel (of – ik twijfelde in dit stadium aan alles – was het 24 cent?). Was het mogelijk dat die examenfuckers gluiperig mijn ingevoerde D’s online met één punt hadden gehonoreerd, terwijl die D’s op míjn drie dagen eerder gecorrigeerde blaadjes nog de oorspronkelijke nul punten hadden? Het moest haast wel… en het bleek ook zo. ‘Het CvTE* is zich ervan bewust dat dit leidt tot enkele aanvullende handelingen van administratieve aard.’

Enkele aanvullende admi…?!?!?!?!? Een verloren avond. Hartkrampen, tandenknarsen, acuut astigmatisme, tics, alom dreigende lesies en rupturen! Een stresstest voor mijn huwelijk en de genadeklap voor mijn motivatie zullen ze bedoelen. Kunnen leraren ook een klacht indienen bij het LAKS?

*College van Toetsen en Examens

.

.

P.S. Het RaDa is geen vogelweblog, maar…

PS In de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.