Voor dat we een babbelende, keuvelende, kwetterende, smiespelende, rebbelende, beppende, smoezende, zwatelende, koeterwalende, zelden stille soort zijn (homo loquens) is het verwonderlijk dat echt contact zo vaak onhaalbaar blijkt. Neem de afgelopen week.
Een 17-jarige jongen die vastberaden de armen kruist. “Dat doe ik niet,” zegt hij. “Nee, dat doe ik niet.” Hij herhaalde binnen een kort bestek nog vijf maal dat hij het niet deed. Echt niet. Ik drong aan, pleitte, overreedde, paaide, kietelde, bleef redelijk – sprak mijn hele repertoire aan. Het eind van het verhaal was dat hij het niet deed.
Twee volwassenen die zich samen hebben verschanst in een schuttersputje. Alles wat ik zeg ketst af. Voorbeelden worden afgedaan als incidenten en toevallige uitzonderingen. Verwijten lijken hen niet te deren. Nee, dat herkennen ze niet. Het gesprek duurt ruim een uur, zonder dat van toenadering sprake is.
De man op een feestje wiens woordenvloed nooit -eb wordt. Onstuitbaar draagt hij anekdotes aan, als een wanhopige winkelbediende in de Cronjéstraat die steeds naar achteren gaat om nieuwe schoenendozen te halen voor zijn verwende klant. De held van de anekdotes kan er maar een zijn, al dertig jaar dezelfde, vermoed ik.
In de praktijk moet je je er eerder over verbazen dat het tegenovergestelde je soms overkomt. Dat je iemand nauwelijks vijf minuten kent en weet dat de woorden voorlopig zullen blijven komen, tot intens wederzijds genoegen. Gek, dat zijn tevens de gesprekken waarbij het er in wezen niet toe doet waar ze over gaan.
.
.
P.S. Bij het volkstuincomplex van die paarse bonen werd ik vandaag getrakteerd op een koud, maar o zo gezond buffet: met ‘bloemenboter’ (midden onder), kerriesalade, gevulde paprika’s en pesto van Oost-Indische kers (?!?). Alles verrukkelijk. Er stond daar ook een interessante Deense kachel, waarover later meer.
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.