Zitten, zo heerlijk

Nooit eerder liet een zomervakantie zo lang op zich wachten. Hij draalde, teutte, draaide om zijn as, deed een sur place, nam een verkeerde afslag, verdween volledig uit het zicht, keerde terug als een treiterig lachende fata morgana. 20 juli als wrede luchtspiegeling.

Ondertussen vloeiden de krachten weg. De nakijkstapel weigerde te slinken. Rode inkt vermengde zich osmotisch met mijn bloed tot een verhouding 50:50. Sluipstress en ordinaire recht-voor-zijn-raap-stress tastten in eendrachtige samenwerking de vitaliteit aan. Donderdag – een dag voor 20 juli – hadden we een activiteitendag, afscheid van vijf collega’s (veteranen), een buffet en ‘s avonds een schoolfeest.

Op weg naar dat feest in het prachtige Thalia Theater zag ik een bankje. Ik kneep in de remmen. Het was in een vreugdeloze IJmuidense wijk. Ik zeeg neer om de huisdichteres even te app-en/eppen/appen. Het appie/eppie vloog naar Gent, waar zij optrad, en ik bleef zitten. Zitten, wat kan dat heerlijk zijn. De straat was verlaten, dat zit meteen een stuk beter. Ik zat naast een viskar en dat rook je. Een half uur deed ik niets ander dan blijven zitten en me afvragen of in het visaroma de wijting overheerste of de kabeljauw.

.

.

Gisteren (15, 16, 17, 18, 19, 20 juli!) was de laatste dag. Een dag van toespraken, cadeautjes en tranen. Veel tranen: ondanks alle waarschuwingen tegen watermisbruik werd er door de collega’s danig op los geplengd. Primaire tranen en secundaire tranen: tranen zien doet tranen. Daarna besprenkelden we het voorbije jaar alcoholisch en toen was ik echt vrij.

‘s Avonds om tien uur lag ik – drained – op de bank toen de huisdichteres me opporde om nog even te wandelen. Dat viel nog lang niet mee. De benen deden een soort langzaam-aan-staking. Het is vakantie, dreinden ze, we zouden toch niks meer moeten? Gelukkig was er bij het Dolhuys een openluchtconcert. Van verre hoorden we dat het mooi was (wat wil je, Carina Vinke deed mee, ontdekten we later). Wat een tractatie! Maar ook al was het Dingetje geweest, die daar optrad met Rubberen Kaplaarzen (als ze maar waterdicht zijn, om garnalen mee te vissen), dan nog zou ik dat hebben aangegrepen om te gaan zitten en te blijven zitten.

.

.

P.S. Maar alle vermoeidheid is relatief. Vanochtend in het koffiehuis werd mij van een naburig tafeltje een millennial-gesprek opgedrongen over iemand die een dermate heftige burn-out had dat alle lichaamsfuncties dienst weigerden als hij een woord hoorde dat met een ‘w’ begon of met ‘erk’ eindigde. Hij werd ‘s nachts hyper- of non-ventilerend op een brancard afgevoerd, dat soort w*rk. Zo, wat zal ik nu eens gaan doen?

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.