Bij gevaarinschatting hebben de huisdichteres en ik een vaste rolverdeling. Al haar scenario’s zijn ‘worst case’. Zij ziet beren op de weg, addertjes onder het gras, stront aan de knikker, angels en voetklemmen, plus combinaties hiervan (stront aan de adder, knikkers op de weg, enz.).
Zij kent vijanden en bedreigingen in alle maten en soorten, dood en levend. Ik noem hier slechts alle schimmels, bacillen en virussen, alles met tentakels, voelsprieten of meer dan vier pootjes (in het bijzonder de teek, de tijgermug en de knut). Visgraatjes en voedselvergiftigingen; verraderlijke onderstromen en draaikolken, blikseminslagen, glad wegdek en stugge glijbanen, spontane botbreuken, pandemieën en zenuwgasaanvallen.
Mijn rol is eenvoudig: ik bezweer schouderophalend opkomende paniek of ongerustheid, wijs haar erop dat ze het er de afgelopen decennia ondanks de alomtegenwoordige risico’s heelhuids af heeft gebracht en bedrijf wat statistiek van de allerkoudste grond. Een grapje wil ook nog weleens helpen. Zo zagen we vanmiddag in Middenduin een foto van een hoornaar. Zo’n opgevoerde wesp. Ja, die zitten daar!!!!!!!!!!!!
In de buurt van de foto zat een nest. We moesten ‘gepaste afstand’ houden. “Dat is niet z’n ware grootte, hoor” bagatelliseerde ik het hoornaargevaar – op de foto was hij zo groot als een rat en uitgevoerd in felle oorlogskleuren. We bewaarden onze kalmte en maakten de wandeling af.
.
.
Een uur na thuiskomst kwam de huisdichteres met een nieuwsflits: een 59-jarige Nederlandse vrouw was in het zuidoosten van Frankrijk doodgestoken door een hoornaar (vespa crabro). Tien dagen geleden was in het westen van Frankrijk een 69-jarige man doodgestoken door zo’n beest. Hoornaar, moordenaar…
Kan je nu zeggen dat wij aan een groot gevaar zijn ontsnapt? In ieder geval zal mijn taak er de komende tijd niet eenvoudiger op worden…
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.
Sterkte!
Bemoedigende groet,
Een rustgevende gedachte….het nest is enige tijd geleden weg gehaald.
Maar voor wie denkt dat mijn eigen hartslag nooit boven de 48 komt: vannacht schrok ik op door een geluid op de trap. Voetstappen? Zat de voordeur op het nachtslot? Wat lag er voor het grijpen op de benedenverdieping? De huisdichteres, zij met de extra zintuigen voor gevaar, had niets gehoord. En het was ook loos alarm, bleek toen ik na een minuut de trap af durfde. Waarschijnlijk vechtende katten in de tuin of zoiets.