Antifotosticker

Frequent flyers roepen nu misschien honend dat dit al sinds AD 2002 de praktijk is, maar voor mij kwam deze vernedering als een onaangename verrassing. Op Schiphol werden de passagiers in twee groepen gesplitst: de ene moest in de rij voor een echte douanier, de andere kreeg een self-service arrangement aangeboden.

Die moesten self zelf uitvogelen hoe hun paspoort aan het scanapparaat te voeren, waarna ze – met honderden ongeduldige wachtenden achter zich- verplicht 30 seconden naar hun eigen afbeelding op een scherm moesten kijken, hopend dat hun onlangs gereguleerde gebit of hun lodderige post-vakantie-ogen niet tot een ‘ontmaskering’ zouden leiden, waarna zich een valluik zou openen en ze via een lange tunnel rechtstreeks naar Guantanamo Bay werden… Of moest je jezelf in dat geval zelf een stel handboeien omdoen?

Ik moest denken aan Stefan Zweig, die in zijn memoires in herinnering roept dat tot de Eerste Wereldoorlog een paspoort meestal niet nodig was om de grens over te steken (zolang je er niet uitzag als een… uh… landloper). En aan Hans Ree, die schreef dat ooit de invoering van het verplichte huisnummer vast ook als een flagrante schending van de privacy werd gevoeld.

In dat verband, Henny Leeflang (still going strong, tien jaar nadat ik hem wilde klonen) kwam met een grensverleggend idee. Wie bij Haarlem Culinair niet gefotografeerd wilde worden, kon dat aangeven door een rode stip op het voorhoofd te plakken. Er waren drie liefhebbers. Bij Henny’s volgende evenement, Bubbles en Bites, wordt de rode stip waarschijnlijk vervangen door een witte (om de Hindoestanen niet te kwetsen). Rood, wit… er zijn (als het RaDa even mag meedenken) nog allerlei verfijningen mogelijk. De gele stip, voor schuinsmarcheerders die niet in gezelschap van hun gezelschap willen worden gefotografeerd; de blauwe stip (alleen fotograferen zonder glas in de hand); de zwarte stip: niet na middernacht. Een halve sticker: niet en profil. Een doorgekruiste F: mijn feestfoto’s overal behalve op Facebook. Een QR-code op het voorhoofd als stickerverwarring dreigt?

Henny doet trouwens in het HD geheimzinnig over een ‘alternatief’, dat al dan niet bij Bubbles en Bites wordt geïntroduceerd. Misschien kunnen Bloemendaalse bubbelaars en bijters het RaDa informeren?

.

.

P.S. In NRC een erg leuk lunch-interview van Ellen de Bruin met theatermaker / kunstenaar/ zanger/ alleskunner Steef de Jong (een stadgenoot, stadgenoten!), onder meer met het hilarische verhaal over de gehuurde circusolifant die hij opvoerde bij een van zijn voorstellingen. Het beest moest (tegen al zijn circusinstincten in) minstens drie poten op het toneel houden om er niet doorheen te zakken).

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.