Ga naar de inhoud

Vuile toga’s

Het grootste deel van mijn leven was ik hartstochtelijk anglofiel, maar de laatste jaren kost het me steeds meer moeite van Engeland te houden. Het is een werkrelatie geworden.

Zo lees ik momenteel twee woedende boeken over het verloederde Verenigd Koninkrijk. Darren McGarvey, de schrijver van Poverty Safari, groeide op in Pollok, een kansarme/kansloze wijk in Glasgow. Zijn boek wisselt bittere sociale analyse af met memoires. By the age of ten I was well adjusted to the threat of violence. In some ways, violence itself was preferable to the threat of violence.

McGarvey heeft zijn illusies over het verdwijnen van de armoede verloren. Hij ziet een onbreekbare cyclus in de achterbuurten, waarbij endemisch geweld, trauma’s en stress, alcoholisme, drugsmisbruik, zwaarlijvigheid, kindermisbruik, verwaarlozing en apathie elkaar in stand houden. Zijn wantrouwen jegens de middle class geldt zowel Conservatieven als alle betweterige linksige types die een boterham verdienen aan de poverty industry.

En dan was er een tip van Folkert Jensma in NRC, die The Secret Barrister aanbeval. Een anonieme aanklacht van een advocaat tegen de volledige uitkleding van de Engelse justitie. Over het (letterlijke!) amateurisme in de magistrates’ courts, waar leken na een stoomcursus de rol van rechter mogen vervullen; over grove fouten en nalatigheden, vaak het onvermijdelijke gevolg van het krakende systeem – met een krankzinnige werkdruk (strafpleiters die een kwartier krijgen om dossiers van 10 cm te ‘lezen’), die wordt veroorzaakt door ongehoorde bezuinigingen bij politie en rechtspraak (26% tussen 2010 en 2016 en het eind is niet in zicht). Het boek laat zien hoe er gesold wordt met slachtoffers (en verdachten en getuigen), die na maanden wachten vaak onverrichterzake naar huis moeten doordat er structureel veel te veel strafzaken worden ingeroosterd. Put Victims First, is officieel het parool. Na het lezen van een aantal uiterst pijnlijke praktijkvoorbeelden kon ik hoongelach niet onderdrukken bij deze opsomming van alle in het leven geroepen instanties, diensten en functionarissen: Victims’ Code, Victims’ Minister, Victims’ Commissioner, Victims’ Taskforce, Victims’ Contact Scheme, Victim Liaison Units… en dit is nog maar de halve lijst.

Ik zal nooit meer een paardenharen pruik zien zonder aan dit boek te denken. Je hoopt dat het in Nederland beter is, maar graag zou ik ook hier zo’n anonieme advocaat hebben die de vuile toga’s buiten hangt.

P.S. Het Nederlands Instituut voor Militaire Historie (NIMH) heeft duizenden oude luchtfoto’s online gezet. Zie hier een piepklein Hoofddorpje, anno 1920. Voor de bavocentrist zit er ook  het nodige tussen natuurlijk. En de RaDa-reda was zich niet bewust van dit eertijdse Spaarne-haventje achter de Patrimoniumbuurt.

.

luchtfoto's

.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.

5 reacties op “Vuile toga’s”

  1. Aan de andere kant geen Brit ‘yeah horrible”absolute nightmare’ die een goed woord over had voor de brexit of voor de Ugliest Brit Ever Farage, een karakterloze zouteloze proleet, een soort dat gek genoeg toch invloed verwerft. Parlementen zitten er vol mee.

  2. Even nog een late reactie: het zgn. spaarnehaventje was nog niet zo heel lang geleden een heuse binnenhaven rondom de toenmalige Conradfabriek/-werf. Het bevond zich ten noorden van waar nu de Werfstraat is en onder de Paul Krugerkade. Interessant is een kijkje op http://www.topotijdreis.nl – kijk bv in 1955. Zo kun je ook inzoomen op je eigen straat en dan zien hoe het er in de loop van 200 jaar uitzag. NB: de kaarten zijn niet altijd correct bijgewerkt.

  3. Ach.. het Verenigd Koninkrijk..
    Ik kom er rond voor uit; ook ik was tot op heden een onverbeterlijke anglofiel.
    Goed; ze waren vooral conservatief, de Britten, om niet te zeggen reactionair. Ze verwerkten hun emoties op een wat vreemde manier, wat in laatste instantie vaak weer leidde tot allerlei maatschappelijke abberaties en zo meer; de lijst van zaken die niet in hun voordeel spreken is lang. Maar daartegenover stond toch altijd die schijnbare rust: “Keep calm and Carry on”. Als het even tegenzat, dronk je een kopje thee; daarna kon je weer voort. Hun liefde voor ouwe meuk en het behoud daarvan heeft me al menig moment van genot bezorgd.

    Deze perceptie nu, blijkt in een een kwestie van twee jaar tijd volledig achterhaald. De helft van het volk is bevangen door een hersenschim en lijkt te denken dat de tijden ‘The Dunkirk Spirit’ weer herleven. Het land wordt geregeerd door incompetente idioten, die drukker zijn met een interne machtsstrijd, dan met het tot een goed einde brengen van de Brexit. De verstandige helft van het volk (dat lijken vooral de mensen van 40 en jonger te zijn) ziet het hele gedoe met lede ogen aan en ziet nu pas in welke slag ze hebben gemist.
    Ik hou van de Britse Eilanden en hun bevolking en eigenlijk doet deze aanblik vreselijk pijn.

    Er loopt op dit moment op televisie trouwens een serie, met Tom Egbers als presentator, over Engeland, met als centrale vraag: “Is England going to the dogs?”
    Er moet nu heel snel iets gebeuren dat de zaak nog een beetje ten goede keert, anders moet die vraag zonder meer met “ja” worden beantwoordt. Zij het dan op een heel andere manier dan de Brexiteers het zich voorstellen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *