Werk ze!

Getver, wat is mijn lichaam toch eenvoudig te temmen en dresseren! Vanochtend – zaterdag! – werd ik wakker om vijf over zeven, vijf minuten voordat op de vijf werkdagen van deze eerste werkweek de wekker ging. Zo makkelijk zit je weer in een werkritme. Zitten slavernij en horigheid in de genen (om met Stef Blok te spreken)?

Werken zou een stuk leuker zijn als je er niet zo moe van werd – ieder jaar schrik ik daar weer van de eerste week. Thuis voldaan neerzijgen bij een kop thee en dan niets meer willen. Ja, oude afleveringen van Coast kijken of toezien hoe anderen hun geest pijnigen bij een internet-snelschaakmatch. Het eigen brein glijdt weg in een soort ‘lockdown’; het is de verklaring voor een RaDa-loze week.

Wat ik ook elk jaar weer vergeten blijk, is hoe ego-strelend die eerste lessen zijn. Na zo’n lange, zwijgzame vakantie houd ik er altijd rekening mee dat er niks komt als ik mijn mond opendoe, alleen spuugbelletjes en gerochel. Dat mijn Engels stokt, dat een klas in hoongelach uitbarst zodra mijn sjofele figuurtje het lokaal betreedt. Maar veel van die kinderen vinden het ook spannend of willen gewoon graag. En na drie geroutineerde grapjes, moet ik mezelf intomen. Niet te vroeg pieken. Dinsdag liep ik na een les glunderend door de gang en dacht ineens: Jaspers, je bent ijdel!

Tussen de stapel half gelezen boeken hier op de RaDa-reda ligt Bullshit Jobs van David Graeber. Over werknemers wier werk naar eigen zeggen compleet zinloos en overbodig is. Echt meeslepend vind ik het nog niet – de benadering is me iets te grondig. Maar het geeft stof tot nadenken. Graeber onderscheidt een aantal categorieën flutbanen: onder meer flunkies (lakeien, die de status van hun leidinggevende verhogen), box tickers (aanvinkers en turvers), goons (spierballenjongens) en mijn favoriet, duct tapers – degenen die dagelijks met plakband en elastiekjes fouten herstellen waarvoor het bedrijf te beroerd is een structurele oplossing te bedenken (niet allen in de ICT).

Gisteren bracht de NRC twee (2!) pagina’s over vrijwillige druivenplukkers; veelal veertigers en vijftigers die onbetaald helpen bij de druivenoogst teneinde hun hoofd leeg te krijgen en het lijf af te peigeren. Veel gezwets, maar het sluit aan bij een theorie die ik al lang huldig. Dat iedere werknemer, ongeacht zijn functie, één dag per week zwaar ongeschoold werk zou moeten doen. Afijn, het is weekend, ik  ga eens kijken of Grote Broer nog schokkend nieuws heeft opgedregd in het Haarlemse.

.

.Overveen, vorig weekend

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.