Ga naar de inhoud

Kruimeltje

Ik geloof dat Kruimeltje in zijn jonge jaren ook weleens naar een woofcamp was geweest. Margot Klompmaker schrijft er vandaag over in het HD: over baasjes en honden die elkaars taal niet verstaan en in zo’n blafkamp bijles krijgen van ‘tolk’ Marit Hendriksen.

Kruimeltje was de Belgische herder van de overbuurvrouw/ een vriendin van ons. Ja, was. Deze week hoorden we dat hij is gestorven. Nogal vroeg, maar de slijtage was al bespeurbaar. Zijn beste kwispeljaren lagen achter hem – vroeger was hij niet te houden (letterlijk bijna) als hij mij aan de overkant van de straat zag en dan moest en zou hij even aan mijn hand lebberen. Fietsers op het voetpad langs het Bolwerk, ‘zijn’ territorium, mocht hij graag mores leren. En als hij op grote afstand, aan de andere kant van de Schotersingel, een oude bekende (hond) zag, werd hij een en al zintuig. Dat was een mooi gezicht.

Ik overdrijf niet als ik schrijf dat Kruimeltje en onze vriendin vrijwel onafscheidelijk waren. Hun vroegste ommetje maakten ze zo rond de tijd dat ik mijn tas onder de snelbinders doe om naar mijn werk te gaan. Dan was er meestal wel tijd voor een nogal fysieke begroeting – met Kruimeltje, niet met de vriendin. In de loop der jaren waren zijn manieren beter geworden; zo wist hij door schade en schande dat de meeste mensen het hem niet in dank afnamen als hij met ontembaar enthousiasme tegen ze opsprong en zijn modderpoten op hun revers stempelde. Maar hij wist ook dat ik een zwak voor hem had en het vier van de vijf keer toeliet.

Graag had ik nog één of twee modderpootjes van hem gehad, als afscheid, maar helaas… zoals het kan gaan, ineens was hij weg. 

.

gloed2

.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.

2 reacties op “Kruimeltje”

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *