Als ik even fecaal mag beginnen op deze Tweede Kerstdag: toen ik onlangs dat stukje schreef over die verdwenen scherf (nog steeds onvindbaar!) had ik daaraan aanvankelijk een filmscène willen verknopen uit een film die ik nooit heb gezien.
De naam weet ik niet, ik kreeg hem ooit als anekdote geserveerd door een vriend, veertig jaar geleden. Iets met een man (een wildpoeper, zouden we nu zeggen) die zijn behoefte doet in de struiken. Tijdens die bevalling verstopt een grappenmaker zich achter hem met een schepje en…uh… onderschept de bolus. Als de man zich omdraait om de vrucht van zijn inspanningen te bewonderen, ziet hij… nou, niks dus. Tot zijn niet geringe verbazing en frustratie.
Het omdraaien en inspecteren van je eigen legsel lijkt mij een instinct zo oud als de kringspier. En dat brengt mij (soepele overgang naar het culinaire gedeelte van dit stukje) bij de kwarteleitjes die de huisdichteres kocht bij de Marqt voor een salade. Die eitjes zijn klein en in de schaal zijn ze niet moeders mooiste. Alsof er gegierd werd op de boerderij en ze onder de flenters en kledders kwamen te zitten.
.
.
Het zijn scharrelkwarteleitjes, dus ik ga ervan uit dat de kwartelhoentjes hun kont kunnen keren. Zou de legster van dit exemplaar haar ‘peers’ erbij hebben geroepen om bezorgd te vragen wat ze mankeerde? Of anders triomfantelijk hebben gepiept/gekraaid/gejodeld?
.
.
Qua tekening is het meer ‘eikel’ dan ei en esthetisch vind ik het een vooruitgang. Als het Marleen en JP uit Hoge Weide ook is opgevallen gaan ze zich misschien specialiseren in zulke eikeleieren en zien kwarteleitjes er over 15 jaar allemaal zo uit. Ergens zou dat ook wel weer jammer zijn – laten we er voor de zekerheid maar niet teveel ruchtbaarheid aan geven.
P.S. Voor een grappig kwartelstukje op het RaDa zie Multiculturele Komedie.
Paars PS: In de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.
Eitjes zijn zo leuk en specifiek. Ik zou liever de spikkels als sproetjes zien..