Ga naar de inhoud

Boze buurman

Gisteren hadden de achterburen een tuinfeestje en ja, ik schrijf dit op het noordelijk halfrond op 13 januari.

Rond een uur of zes hingen ze enthousiast de feestverlichting op en twee uur later laaide de vuurkorf op. Het motregende af en toe, het waaide fiks, maar zij bivakkeerden daar op houten bankjes, met een m/v of vijftien, levenslustige dertigers zo op het oog.

Om een uur of tien begon de huisdichteres te sputteren, die wilde in alle rust kunnen schrijven en de achtertuinen werken als een soort klankkast; door een uniek akoestisch effect klinkt het inschenken van een glaasje ranja ‘s nachts als een klaterende waterval. Maar ja, tien uur…? We kennen die mensen niet, dus ik stelde voor de elementen hun werk te laten doen, het feest zou weldra een natuurlijke dood sterven doordat de partybeesten overleden aan longontsteking of natte pleuritis.

En zo geschiedde. Nee, niet. Om half twee gingen we naar bed. Ranja werd er daar beneden duidelijk niet geschonken en een van de dames had een irritant penetrante lach. We vermaakten ons nog even met fantasieën van een Supersoaker, waarmee ik vanaf de tweede verdieping dat vuur van ze krachtig uit zou pissen. Maar eigenlijk wilden we gewoon slapen. Ik besloot de rol van Boze Buurman op mij te nemen, deed het raam open, zette Caps Lock aan en brulde: ER WONEN HIER OOK NOG ANDERE MENSEN!! KUNNEN JULLIE DAAR REKENING MEE HOUDEN???

Ook mijn stem profiteerde van het akoestisch effect: het was of ik hem minutenlang door een lange Zwitserse bergvallei hoorde galmen. Het miste zijn uitwerking niet: “Ja, u hebt gelijk, we gaan al naar binnen.” Het klonk uiterst beschaafd en oprecht berouwvol. Een vrouw voegde eraan toe: “Dank u wel.”

Dank u wel? Er zat nog wat restagressie in mij. “Graag gedaan!” zei ik bars. Als overwinnaar keerde ik terug naar de echtelijke sponde. Buiten was het nu stil, maar ja, van dat harde schreeuwen word je klaarwakker. Wat dat betreft had ik het net zo goed kunnen laten.

schermopname

Artist’s impression of party lights by moonlight

7 gedachten over “Boze buurman”

  1. Er is natuurlijk wel een verschil in klaarwakker blijven vanwege een euforisch overwinningsgevoel of klaarwakker blijven vanwege een knagend “ik moet eigenlijk ingrijpen”-gevoel.
    Bovendien is het overwinningsgevoel er een van het voldongen feit; een kers op het toetje (ok, tenzij het feest opnieuw oplaait), terwijl in het tweede geval het feest op een later tijdstip ook wel had opgehouden waarna jij met een lafhartig “ik had verdomme eigenlijk moeten ingrijpen”-spijtgevoel wakker blijft liggen.
    Ik vermoed dat katholieken voor dit soort dilemma’s het dekselse sacrament van de biecht hebben uitgevonden. De euforie van je overwinning verandert namelijk langzaamaan in het besef van de zonde van de hoogmoed. De berouwvolle spijt daarover komt overeen met de spijt die je had als je niet had ingegrepen.
    Maak er een mooie dag van, met spekkies en zo…

  2. PieterJan Mellegers

    Wat een leuk stuk! Dat hebben we er dan toch maar aan overgehouden! En heeft de huisdichteres ook een verlichtend inzicht gekregen?

  3. Vraag mij af of betreffende achterbuurvrouw het RaDa leest… komt er misschien nog een vervolg Marius, op dit aangrijpende verhaal?

  4. Je woont toch wel in een fijn buurtje, hoor.
    Dertigers die een woning in het betere deel van Haarlem kunnen betalen, zijn waarschijnlijk hoger opgeleid, of komen uit beter gesitueerde kringen (pa, heeft het huis voor ze kocht) . En dan weet je, als het goed is, hoe het hoort.
    Desondanks is de reactie zoals je die kreeg, in het huidige tijdsgewricht, niet wat je in eerste instantie verwacht.
    Zouden de dertigers in kwestie op Twitter ook zo beleefd zijn?

  5. Marius (RaDa-reda)

    @Onwijsgeer: een biechthokje op ieder plein, dat zou zeker in een behoefte voorzien. (Bij sommige topschaaktoernooien gebeurt het tegenwoordig, dan mag de schaker zijn hart luchten tegen de camera). En verder heb je ook helemaal gelijk.
    @Rob: het is een kwestie van wilskracht en overtuiging, niet van stemtechniek (al houd ik beroepshalve natuurlijk al wel mijn hele leven al orde)
    @Paul: Ik vermoed van niet. Misschien moet ik een kopietje bij ze in de bus doen…?

  6. Kopietje in de bus… nou neuh… RaDa is geen Telegraaf. Je werkt niet voor John de Mol. Maar ik vroeg het me even af.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *