Nekvel

Ik was gisteren pakweg de 550.000ste die dat filmpje op Dumpert bekeek: een door leerlingen gefilmd incident op het Kennemer College Heemskerk, waarbij onderwijs-assistent Gerrit Keeman ten einde raad een jongen in zijn nekvel grijpt en het technieklokaal uit duwt.

Geen gemene wurggreep, geen woest gesleur aan kleding of oren. Sensatiezoekers kwamen dus niet aan hun trekken. Keeman (oud-politieman, 64 jaar en nog een paar weken van zijn pensioen verwijderd) was gesard en geprovoceerd en het ‘slachtoffer’ had Keemans moeder beledigd. Van de schoolleiding kreeg Keeman te verstaan dat zijn aanwezigheid op school niet meer gewenst was. Hem werd ‘onprofessioneel handelen’ verweten. In het belang van de ‘rust in de klas’ werd hij vrijgesteld van verdere werkzaamheden. Die jeugdige treiterkop kon de volgende dag weer terug naar school gaan.

Keeman, die van het schoolbestuur begrip noch steun ondervond, liet het er niet bij zitten. In plaats van thuis te zitten ‘sippen’ (iets anders dan ‘nippen’) deed hij op RTV-NH zijn verhaal, dat ongekend veel weerklank vond. Een inzameling leverde €5000 ‘smartegeld’ op en een petitie is al 7000 maal getekend. De reacties zijn heftig en blinken niet uit in nuancering. De karwats en het rottinkje hoeven van mij niet terug (en ik ben zelf zeker geen ontgoochelde leraar), maar ook mij vervulde dat filmpje met afgrijzen.

‘Leraar is het eenzaamste beroep ter wereld’ heb ik weleens gezegd, tenminste als het slecht gaat tussen jou en een klas (of klassen), om wat voor reden dan ook. Je krachten vloeien weg, je bent door je repertoire heen en je beseft dat die 25 kinderen jou ondanks al je goede bedoelingen niet moeten, je zullen minachten, jennen of negeren. Dat het niet meer goed zal komen. Dat machteloze gevoel kan je met niemand delen.

Maar het erge van dat filmpje was dat Keeman niet als enige gezagsdrager in dat lokaal stond. Hij was onderwijsassistent. Ergens, tussen die losgeslagen leerlingen, liep ook nog een ‘vakdocent’, althans… ik zag iets flodderen wat qua postuur op een volwassene leek. Een man wapperde wat met zijn armen, maar dook niet op waar dat moest: tussen Keeman en dat recalcitrante stuk vreten.

Dat laffe bestuur van het Kennemer College treft natuurlijk nog veel meer blaam, maar zo zijn er nog talloze. In de hoogste echelons van het onderwijs is ziel- en klootloosheid een vereiste; hypocrisie en wereldvreemdheid strekken tot aanbeveling. Overal verkoopt men dezelfde vrome praatjes. Van de website van het Kenn. College: Je persoonlijke coach volgt je gedurende het hele schooljaar. Deze persoon kent je dus heel goed. Hij of zij helpt je te dromen, je ambities waar te maken en persoonlijke doelen te stellen. Je coach stelt vragen die jou helpen beter inzicht te krijgen in je eigen leerproces. Zo leer je prioriteiten te stellen, leerdoelen te plannen en te reflecteren op je gestelde doelen. Elke week heb je een coachgesprek van vijftien minuten met je coach. Dit gesprek gaat altijd op dezelfde manier volgens het 5-fasenmodel, zodat het voor jou duidelijk is.

Het 5-fasenmodel is mij onbekend. Zo veel gesprekken per week op die school en dat bestuur verwaardigt zich niet om met Keeman een fatsoenlijk gesprek te voeren, van mens tot mens, desnoods van maar 2 of 3 fasen. Die werd geacht thuis zijn wonden te likken. Ik heb er weinig fiducie in, maar het zou mooi zijn als alle heibel althans op een paar scholen tot zelfonderzoek en openheid leidt.

P.S. Mijn oude onderwijsstukjes staan met dank aan Arno nog steeds online: hier en de Levende talen-columns hier. 

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.