Er ligt een uitje naar Parijs in het verschiet en het leek me raadzaam mijn Frans uit de mottenballen (boules anti-mites) te halen en voor het eerst in jaren weer eens een roman in die taal te lezen.
Leïla Slimani, fluisterde een francofiele vriendin me in en zo begon ik eergisteren dapper aan Chanson Douce. De eerste zin was goed te doen: Le bébé est mort. In het begin moest ik even door de baby-woordjes heen: een ‘poussette’ is een kinderwagen en de moordenares was de ‘nounou’, de nanny. Incidenteel zijn er valse vrienden uit het Engels: een vrouw met een duvet op haar wangen, zo beredeneerde ik, zeult vast geen dekbed met zich mee. Ah… dons!
Af en toe is er de frustratie dat ik een woord niet ken (ronronner is het spinnen van een kat), maar hoeveel sterker is de voldoening elke keer als je een betekenis vlot kunt raden, of onverhoopt uit je geheugen opdiept. Serotonine*! Dopamine! Zeggen ze althans, maar alle neuro-transmitters op een stokje, het is heerlijk de tinteling te ervaren die zo’n gereactiveerde taal oproept. Het is zoiets als je spieren sterker en leniger te voelen worden na een blessure.
Huis-tuin-en-keukenzinnetjes krijgen voor mij daardoor toch scintillement; ze flonkeren en sprankelen. En ik merk dat ik – nu 80 bladzijden ver – steeds makkelijker meega in de cadans van het Frans. Af en toe vraag ik me in vervoering af of ik me ook nog aan Spaans of Italiaans wil wagen. Russisch, Bulgaars, Turkmeens en Fins…
[Dit is een vervangend, lyrisch stukje – ik wilde niet simmen over het kwijnende taalonderwijs. Want ja, diep treurig, zo las ik vandaag in het HD, leraren Frans en Duits zijn steeds lastiger te vinden.]
* ‘Sérotonine’, zo heet ook de nieuwe Houellebecq.
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.
.
.
fitnes voor je brein, Marius!
ja natuurlijk doen nieuwe talen leren
vooral die mediterrane
Io preferisco Italiano*
*nog meer serotonine omdat je het zo kunt raden????
Alsof het zo moet zijn ben ik eergisteren begonnen aan een cursusje Franse spreekvaardigheid, dat hier in buurt wordt gegeven door mijn vrouw. Die ook volledig Francofiel is, vanzelfsprekend.
Als slachtoffer van een technische opleiding is mij op school nooit Frans aangeboden en hoewel ik die eerste zin van ‘Chanson Douce’ ook meteen snapte, is spreken voor mij iets heel anders dan begrijpen.
Wat ik je nog kan aanbevelen: ‘Nu beter Frans’. Dat is een website die je desgewenst elke ochtend een aantal meerkeuze-vragen stuurt, waarmee je je kennis van de Franse taal kunt toetsen. En dat op drie verschillende niveaus. Doet niets voor het spreken, maar wel voor de woordkennis en de grammatica.