Sinds de Letterenloop van 2009, toen ik de huisdichteres en viooldiva Suzanne Groot in mijn karretje had, heb ik een heilig ontzag voor de stuurkunst van de (boven)modale bakfietsmoeder. Over de bijbehorende vrouwen-en-kinderen-eerst-mentaliteit laat ik me veiligheidshalve niet uit.
De technische ontwikkelingen staan niet stil. Vanochtend zag ik een Volvo-bakfiets (kan dat kloppen?). Wit. Strak ontwerp, alsof hij in noodgevallen boven de bakfietsfiles kan uitstijgen dankzij een uitklappende hefschroef of na een druk op de knop ook kan dienen als amfibievoertuig. Hier in de buurt hebben we een Urban Arrow, ook lang niet slecht, naast iets minder superdeluxe uitvoeringen.
.
.
.
.
En deze, met een eigen zoetwaterreservoir.
.
.
Voor mij als niet-kinderhoeder is er een nieuwe service beschikbaar: de deelbakfiets / Cargoroo (zoek de drie woordspelingen). Mocht ik nog eens een partij lood of oud ijzer van 85 kilo moeten vervoeren, kan ik zo’n ding huren; samen met de berijder (65 kilo) mag de vracht 150 kilo bedragen. Misschien ook een idee voor single mannen die (à la de hoofdpersoon van About a Boy van Nick Hornby) door willen gaan voor toegewijde jonge vaders, om zo hun kansen bij de jonge moeders te verhogen.
.
Vind het wel schitterende constructies. Grote draaicirkel lijkt mij. Verkeersveiligheid? Snel uitwijken mogelijk? Weet ik niet hoor.
Vroeger, je weet wel toen alles beter was, moesten we toch maar gewoon lopen naar school.