Niet thuis

Zoals je warmmenselijke toetjes hebt (broodpudding met custard, rozijnen en rum), heb je ook warmmenselijke huizen. Dit weekend logeerden we drie dagen in Neauphle-le-Château, een dorp op 40 km van Parijs. Ooit werd de Grand Marnier er gemaakt. Het was het ouderlijk huis van de Franse vriend met wie we op stap waren; de vaste bewoonster is zijn 89-jarige moeder, nu weduwe, die tijdens ons verblijf op vakantie was.

Een ‘kast van een huis’ kan je het niet noemen, maar het is wel ruim genoeg om een etage te verhuren aan een gezin zonder er last van te hebben. Dikke muren, garage, erker, balkon. De achtertuin was diep – zo’n tachtig meter – en achterin stond een grappig, blauw woonwagentje waar Pipo de Clown en Ononono mee in hun nopjes zouden zijn geweest. De achtergevel was begroeid door een sierlijk uitwaaierende klimop, door de jaren heen ongetwijfeld luistervink en stille getuige van ontroerende, vrolijke en verdrietige familietafereeltjes.

.

.

Een forse grijze kater, Bizule (= mollig), patrouilleerde door de woonvertrekken als hij tenminste niet lag te soezen op een van de vele kussens. Het huis was comfortabel en leefbaar (leve de luiken, de volets!), maar zeker niet verwend door onderhoud. Het permitteerde zich kleine onvolmaaktheden: een klemmend raam, een roestig slot, een vermolmde sponning. De boiler had een lelijke hoest. De inrichting was sfeer- en smaakvol. Boeken waren er in alle maten en soorten en ook – op een onnadrukkelijke manier – beeldjes, curiosa en snuisterijen. Bric à brac. Een uitdragerij was het zeker niet; maar er was gewoon véél om je over te verwonderen. Sommige voorwerpen zagen eruit of ze sinds de tijd van Édith Piaf niet meer waren aangeraakt. Andere waren fonkelnieuw. Er kleefden verhalen aan die wij nooit zouden horen.

.

.

Zelfs op de derde dag zag ik rond de eettafel waar we veel zaten nog steeds grappige of interessante zaken die tot dan onopgemerkt waren gebleven.; dat de vrouw des huizes kunstenares was droeg daar zeker aan bij. Ze had een atelier met een prachtige lichtval. Natuurlijk hing er ook eigen werk.

.

Zie ook mijn blog van gisteren over Versailles

.

Zoals gezegd, ze was er niet, maar onbewust probeer je aan de hand van al die bezittingen en scheppingen een persoonlijkheid te construeren. Dat is iets wat je bijna niet kunt helpen. Ik stelde me voor hoe die bejaarde vrouw daar tevreden aantuttelde – zonder haast, neuriënd of tegen Bizule pratend, al kan ik de plank volledig mis slaan natuurlijk.

.

Bijna een schilderij – de achtertuin door een raam gezien.

Gisteren schreef Ellen Deckwitz in haar NRC-column over een lekkage en loodgieterswerkzaamheden die haar tijdelijk uit huis verdreven. Een goed huis, dacht ik, is een onzichtbaarheidsmantel van baksteen. Even kan je doen of er geen buitenwereld bestaat, kan je je wentelen in een omgeving waar je mag zijn en doen wat je wil.

Een goed huis… Dat had over Neauphle kunnen gaan.

P.S. Zie ook Gewoontedier over een verblijf in andermans huis.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen..