Wanneer ben je een verliezer? Ben ík een verliezer? Sleutels, paspoort, usb-sticks, portemonnees en zonnebrillen raak ik vrijwel nooit kwijt. Als ik al een verliezer ben, ben ik een specialist.
Handschoenen verlies ik serieel. Twee keer per winter – ik weet niet of dat boven of onder het landelijk gemiddelde is – maar ik vind het te veel. Mijn gewoonte om onderweg af en toe foto’s te maken, draagt bij aan het veelvuldig verlies, maar dan nog… Ergens in december was het weer eens raak/mis. Ditmaal geen prijzige god-mag-weten-wat-voor-leren herenaccessoires (kalf, hert, tapir?), zoals vorig jaar, maar – ik was door schade en schande wijs geworden – een ordinaire HEMA-handschoen. Dat ik toch danig de smoor in had kwam meer door de recidive dan door de onvervangbaarheid.
In de HEMA op CS kocht ik daarna precies zo’n paar. De eenling die ik nog had, bewaarde ik op aandringen van de huisdichteres. Want je weet maar… ‘Misschien moet ik direct maar acht paar aanschaffen’, schamperde ik nog, ‘dan zit ik de eerste twee jaar goed.’
Gisteren was het weer eens raak/mis. Het was er een ideale dag voor. Het plensde. Een snelbinder raakte innig verstrengeld met de achterbladen van mijn versnelling (het zou te ver voeren hier in te gaan op de trieste samenloop van omstandigheden die ertoe leidde dat…) en ik zag mij genoopt aan te bellen bij een Driehuizer huis om aan de brave bewoners een steekwapen te vragen, of snijgerei. Het werd een zeer effectieve keukenschaar, maar terwijl ik poerde, peurde en peuterde, moet één handschoen zijn kans schoon hebben gezien en… Nou ja, twee kilometer verderop merkte ik het pas en… (alweer puntjes: smoor in, zelfverwijten, etc). De linker had ik nog wel. Gelukkig, althans…. (puntjes om spanning op te voeren, voor wie het nog niet spannend genoeg vindt).
Thuis waren er drie mogelijkheden. De zwarte weduwe/weduwnaar van het oude paar was onvindbaar.
Gelukkig, hij was vindbaar, en werd gevonden. Waarna ik met een beetje pech de bezitter werd van twee zwarte, linker HEMA-handschoenen en nul rechter. Want zo’n dag was het… (defaitistische puntjes, volkomen ten onrechte).
Maar wat wie wat wie schetst mijn verbazing… (puntjes die de opmaat vormen tot een feelgood ending zoals geïllustreerd door de illustratie)
.
.
Die twee leken voor elkaar bestemd. Als Gert en Hermien, Jut en Jul, Pyramus en Thisbe, als Elizabeth Taylor en een van haar zeven echtgenoten. En ik vroeg me af of mijn blijdschap over deze nieuwe verbintenis nu groter was dan de irritatie over de dubbele scheiding.
P.S. In de reacties liever geen tips over zo’n naar touwtje tussen de wanten, via de armsgaten
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.
Oké.. Maar kan ook geen andere tip bedenken..
Op jaarbasis zit ik boven de twee vermiste handschoenen per jaar. Dermate structureel dat ik het als volgt opgelost heb. Ik koop altijd handschoenen van een min of meer vergelijkbaar type en kleur (zwart en niet te duur). Betekent dat mijn handschoenenparen nu vrijwel allemaal uit verschillende modellen bestaan maar dat valt niet op. Geen mens ziet dat. Dus de linker kan zwart tinsulate zijn en de rechter zwart wol, of andersom. Het lot is in zoverre consequent dat nu eens de linker, dan de rechter kwijtraakt. Dus op termijn pakt het wel gunstig uit.
Vandaag was ik een van de twee bijna alweer kwijt. Toen de trein stopte bij Voorhout, dacht een van mijn collega’s gedienstig te zijn: hij raapte een handschoen van de grond en achtervolgde er een uitstappende reiziger mee. Gelukkig had ik het bijtijds in de gaten.
Zo herkenbaar, zo geweldig!!
Ik heb vijf jaar geleden besloten geen handschoenen meer te verliezen nadat ik prijzige doch lelijke in de uitverkoop had gekocht. Tot nu toe…..