Vanochtend keek ik met derdeklasleerlingen naar het BBC News over de brand in de Notre Dame. Ongeveer de helft was weleens in de kathedraal geweest. Hun besef dat iets onvervangbaars verloren was gegaan was voelbaar. Zelf kreeg ik het bijna te kwaad bij de beelden van treurende Parijzenaars, ongelovig naar de rookwolken starend of verenigd in samenzang en gebed.
De verwoestende vuurzee herinnerde me eraan hoe nonchalant en onverschillig ik doorgaans zelf langs de culturele schatten hier dichtbij banjer. Alsof ze niet kapot kunnen; alsof ik er recht op heb.
.
.
Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn als onze eigen Oude Bavo aan vlammen ten prooi was gevallen. Dat ik vanaf het dakterras van Hudson’s Bay tot mijn ontzetting de toren zag instorten. Waarna er midden in de stad een smeulend zwart litteken van as en puin lag. Er werden weliswaar tientallen miljoenen gedoneerd voor de wederopbouw, maar het zou nog decennia duren voor de kerk iets van zijn oude luister had herwonnen. Zou ik me schuldig voelen dat ik in 2019 meer aandacht had gehad voor die banale kermis dan voor de monumentale gotiek?
.
.
‘Historische binnenstad’- je zegt het meestal gedachteloos, tussen neus en lippen door. Na gisteren weet ik weer dat het meer is dan alleen een cliché.
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.
Ja, de Bavo, je moet er niet aan denken. In Bovenkerk is verleden jaar de voor kort nog gerenoveerde Urbanuskerk afgebrand. Ik neem toch aan dat in NL de diverse deskundigen nog eens goed de situatie van onze kerken doorlichten. Het gaat voornamelijk om de daken.
Ik zal nooit vergeten hoe het klonk toen de brandende Koningkerk aan de Kloppersingel instortte, in 2003. Je moet er ook niet aan denken dat de Bavo door net zo’n kolenkit vervangen zou worden als ze in de plaats van de Koningkerk hebben gezet. Hoe hebben ze dat nou kunnen doen?
Ik vind het meer een grafzerk dan een kolenkit.