‘Ons boerenland is morsdood. Nauwelijks meer insecten, nauwelijks meer vogels, nauwelijks meer bodemleven. Landdegradatie.’ De onheilspellende NRC-column van Tommy Wieringa galmde nog na toen wij vanochtend uit bus 315 stapten en langs de Zeedijk (N518) naar Marken begonnen te wandelen.
Eenmaal bij het (schier)eiland sloegen we rechtsaf, een wandelpad op, en lieten het landschap op ons inwerken. Het duurde even eer ik iets door had. Of misschien had ik het pas door nadat ik die vogel op een paal zag zitten.
.
.
Het was een grutto. Een paalgrutto? [Of een paalsnip / paalwulp / tureluur, wil ik er dan voor de zekerheid bijzetten, want voor ornitholoog heb ik nooit gedeugd.]
.
.
Ik maakte een foto van de grutto en vrijwel direct zagen we er nog meer. En ze maakten ouderwetse gruttogeluiden. Er waren ook kieviten, met hun eigen repertoire. Marken klonk als de Hekslootpolder vijftig jaar geleden, toen ik daar op brasem zat te vissen. Nostalgische weidevogelmuziek, voor een orkest met volledige bezetting.
.
.
We hadden een fantastische dag (we zagen ook aalscholvers, reigers, hazen en drommen Chinese toeristen – die laatsten gelukkig pas bij de steiger van de boot naar Volendam). Thuis ontdekte ik dat er een film bestaat, Het wonder van Marken, over het weidevogelbeheer op die plek door het echtpaar Terlouw (zie ook hier). Er is wel wat voor nodig (een stuk land wekelijks blank zetten, bijvoorbeeld), maar het kan dus: een ‘morsdood’ landschap weer laten kwetteren en schetteren. Leve de Grutto, leve de familie Terlouw!
PS Een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen? Abonneer je via ‘Over RaDa’ of in de zijbalk.
Hallo Marius,
Wil je niet al te veel reclame maken voor een van mijn favoriete plekken?
Ha Guus, het gekke was: het was gisteren ideaal wandelweer, maar op dat pad kwamen we maar drie keer mensen tegen. Wel bij het strandje bij de vuurtoren natuurlijk en in de haven.
Mijn achtertuin vanmiddag : volop zweefvliegen, hommels, bijen. Bovendien roodborstjes, spechten, groenlingen, boomkruipers. Stelletje pessimisten die natuurliefhebbers. Locatie blijft geheim
Marius,
Misschien leuk voor een volgende keer op Marken.
De Vuurtoren heet ‘Het Paard van Marken’.
In het noordwesten is in de eerste helft van de negentiende eeuw begonnen met een kanaal dwars door Marken. Dit om de steeds groter wordende schepen langs de ondiepte voor Pampus te leiden.
In het krom gebogen slotenpatroon is deze aanleg nog steeds te zien.
Groet, Guus