Gisteren wandelde ik in gezelschap van drie mensen met een stressmeter. Voor het goede begrip, ze dragen die dingen de hele week, dus niet alleen als ze mijn aanwezigheid moeten verduren. Ze kunnen hun gespannenheid aflezen op een soort polshorloge, de ‘activity tracker’ (met functies als stappenteller, hartslagmeter, etc).
Zelf heb ik geen stressmeter. Als ik in de bankstelkussens begin te bijten of een zacht gegrom uit neus, keel en oren hoor, luister ik meteen naar mijn lichaam. Dan reageer ik me stante pede af op een vreemde of een bekende of een onschuldige prullenbak, waarna de bloeddruk uiteindelijk weer daalt. Daar heb ik geen apparaat voor nodig.
Wel zou ik anderen bij gelegenheid graag uitrusten met de stressmeter, uit wetenschappelijke belangstelling. Gisteren begonnen we de dag in Breukelen, waar we eerst koffie dronken op een terras. De straatjes bij de markt zijn mooi maar smal. Een vrachtwagen van Sligro centimeterde zich uit een zo’n straatje en wilde parkeren. Vooruit, achteruit… Fietsers wrongen zich langs het gevaarte via alle dode hoeken die ze konden vinden. De chauffeur had zijn zinnen gezet op een strook pal naast het terras. Na lang ge-uttel, klom hij uit de cabine en begon fietsen te verplaatsen – en zette sommige tegen de rugleuning van vastberaden ‘genietende’ terrasgenoten. Het werd hem niet in dank afgenomen, temeer daar hij zijn motor stationnair had laten draaien. Hij voelde de irritatie, maar moest wel zijn werk doen.
.
.
Meer moeizaam gemanoeuvreer; aan zijn stuurvaardigheid lag het heus niet, maar ook twee scooters belemmerden hem. Even dacht ik dat hij uit pure frustratie vol gas zou geven en dat fokking Breukelen met 130 km/uur zou verlaten, tegen de rijrichting in. Ik zou het begrepen hebben. Maar de man verbeet zich en begon verwoed aan die scooters te sjorren. Al die tijd keken wij recreanten uit op de zijkant van de vrachtwagen: een lachende kok in schort, een rog zo groot als die kok en de wervende tekst: SLIGRO, GROOTS IN GENIETEN.
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen. EN ik zit (in ieder geval de komende maanden) op Facebook.
Ik GENIET enorm bij je beschrijving van deze SCÈNE , Marius !
Dus eigenlijk heb JIJ de SLIGRO geholpen hun motto waar re maken …
TE , waar TE maken !