Het zijn geen grootse leesweken voor mee, ik lees veelal hapsnap en lukraak, maar de afgelopen week wist Raynor Winn mijn aandacht gevangen te houden met The Salt Path.
Zij en haar echtgenoot Moth (beiden in de vijftig) lopen het kustpad dat van Somerset naar Land’s End voert en dan verder langs de zuidkust, richting Dorset. Het hele pad meet dik duizend kilometer. Ik heb er zelf forse stukken van gelopen; ruige natuur, steile rotswanden, een grillige kustlijn. Veel klimmen en dalen bij de zee-inhammen. Maar ik was destijds wat Raynor een ‘yomper’ noemt: professionele uitrusting, zwaar bepakt en strak schema.
Voor hen ligt het anders. Ze zijn bezwendeld bij een belegging, verliezen (doordat ze geen rechtskundige bijstand kunnen betalen) het proces en daardoor hun boerderij. Kort daarop krijgt de man, die chronische schouderpijn heeft, de diagnose CBD (corticobasale degeneratie). Een doodvonnis – al laat het verloop van de aftakeling zich niet voorspellen.
Ze kunnen nergens heen en in arren moede schaffen ze voor een prikkie een tent aan, rugzakken en flodderige slaapzakken. Berooid gaan ze op pad, nog verdoofd door de klappen van het lot. Het is een dwaze, onbekookte onderneming. Wekelijks druppelt er weliswaar een bedragje op de bankrekening, maar de campings zijn te duur, en de luxe tea shoppes kunnen en mogen ze niet in (ze zien er uit als zwervers, wat ze ook zijn). Ze leven op een dieet van noedels, fudge en thee. Naarmate hun spierkracht toeneemt, genieten ze meer van het natuurschoon (dolfijnen!) en de hoop smeult dat Moth’s diagnose niet klopt. De ontknoping kan ik niet geven, ik heb nog een pagina of 50 te gaan.
Om over na te denken: als ze opbiechten de tocht te lopen omdat ze dakloos zijn, deinzen mensen haast letterlijk terug. Verhaal B luidt daarom dat ze alles vrijwillig opgedoekt hebben. Dan is de reactie: ‘That is just marvellous. Soooo inspirational!’
.
.
Krijttekst gezien langs de Schotersingel
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen. EN ik zit (in ieder geval de komende maanden) op Facebook.
Ha Marius,
Ik kreeg dit boek ongevraagd te leen een tijdje geleden, in vertaling. Het begin boeide me wel (spanning en sensatie) maar toen ze eenmaal aan het lopen waren, kwam ik er niet meer doorheen. Maar voor ik het boek teruggeef, zal ik dan toch nog maar een tweede poging wagen!
Ha Brigit, Ik kan me er wel iets bij voorstellen, maar ik herkende er (als Anglofiele wandelaar) ook wel veel in. En ik vond het schrikbarend hoe snel ze afdreven van de ‘gewone’ maatschappij.