Tamarinde

Tamarindesaus kende ik wel; zat in een potje dat je in 1998 had gekocht, drie keer had gebruikt (in de pindasaus?) omdat dat potje er anders maar stond te staan, maar ja het stond er daarna toch wel, tot 2006, waarna je het tijd vond voor een nieuw potje, omdat die Indonesische toko er anders ook maar stond te staan. Jullie kennen dat soort potjes.

Gisteren in de Turkse supermarkt aan de Schoterweg zag ik een rode doos met RaDa erop – nou moeten jullie weten dat RaDa hier ter blogge een veelgebruikte afko is voor Raarlems Dagklad. Er zaten tamarindes in, uit Thailand. Dus ik kocht zo’n Rada-doos voor €2,50.

.

.

Er zaten forse bruine peulen in (centimeter of vier). Glad en er stond meer spanning op dan op pindadoppen. Tactiel hoogst bevredigend, ook als je ze kapot knijpt. Dan verschijnt er een kleverige bruine vrucht. Zoetzure smaak. Cranberry? Sukade? Gedroogde abrikoos? In de vrucht zitten twee of drie pitten (voor wie een eigen boompje wil kweken).

.

.

Indische dadel is een andere naam voor tamarinde. Ik peuzel er af en toe eentje op. En als ik deze overzichtspagina mag geloven zal me dat op allerlei manieren baten. Bomvol vitaminen. Wordt aangewend als geneesmiddel tegen zo’n beetje alles. Koortswerend, verkoelend en dorstlessend. Daarbij licht laxerend, spijsverteringbevorderend en galverdrijvend.  Adjuvans bij galwegenaandoeningen en geelzucht. Nah, zo kan ie wel weer. Anders is het straks net of ik op een bijsluiter zit te kauwen. En zoals gezegd, tamarinde is best lekker.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen. EN ik zit (in ieder geval de komende maanden) op Facebook.