Is ‘gemeentelijke communicatie’ een ‘contradictio in terminis’? Brave Haarlemse volkstuinders vernamen uit de krant dat ze moeten opzouten daar aan de Boerhaavelaan. Daar wordt geen papier met het gemeentelogo aan vuilgemaakt.
Dus in die zin mag ik me bevoorrecht voelen dat ik een gemeentelijk schrijven ontving van procesmanager V. over de plaatsing van een elektrische laadpaal hier een straat verderop. Hij attendeert mij op de mogelijkheid binnen zes weken na publicatie van het besluit in de Staatscourant bij B&W bezwaar te maken. Vooral niet vergeten naam en adres te vermelden en – ook belangrijk! – om welke reden bezwaar wordt gemaakt (Dus niet: Tief op met je paal, stelletje fuckers, ik wordt hier zo schijtziek van!!!! Is getekend Een laaiende Kleverparker).
Als autoloos burger heb ik verder niets met die paal te schaften, maar niettemin voelde ik me niet helemaal voor vol aangezien toen ik het volgende las: Het college heeft besloten bij bezwaren het plaatsen van de laadpalen de bezwarentermijn niet af te wachten. [sic, RaDa-reda] Het is daarom goed mogelijk dat de laadplekken eerder zijn gerealiseerd dan dat uw bezwaar is behandeld.[…] Wanneer het college van B&W besluit dat een ingediend bezwaar gegrond is, zullen wij de laadpalen weer verwijderen.’
Dus ze prakken die palen al de grond in terwijl ik nog vlijtig de Staatscourant zit te spellen en me verdiep in de Wegenwet, de Wegenverkeerswet 1994 (hierna WW1994), het Reglement Verkeersregels en Verkeerstekens 1990 (hierna RVV1990), het Besluit Administratieve Bepalingen inzake Wegverkeer (hierna BABW) en de Uitvoeringsvoorschriften van het Besluit Administratieve Bepalingen inzake het Wegverkeer.
Die wijsheid heb ik uit de intimiderende bijlage van twee vellen. Loop naar de pomp, zou mijn vader zeggen (hierna LNDP). In de bijlage zowel een kleurenfoto van de locatie als een plattegrond. Plus de pakweg veertig (40!) overwegingen die aan het besluit ten grondslag liggen (zie foto).
.
.
Alle bewoners binnen een straal van 300 meter van de paal krijgen zo’n bespottelijke brief, die ik (als amateur-communicatiewetenschapper) alleen zo kan vertalen: Waag het niet te zeiken over die paal. Hij komt er (of staat er al) of je het wil of niet.
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen. EN ik zit (in ieder geval de komende maanden) op Facebook.
Op het Santpoorterplein werd NIETS gecommuniceerd naar de omwonenden. Stom toevallig zag ik op een zaterdag dat B&W de dag ervoor besloten had twee parkeerplaatsen weg te halen op ons plein – altijd al goed gevuld met vehikels van niet-bewoners, o.a. Polen, Britten e.d. Dit voor twee oplaadplekken voor van die grote, dure electrische auto’s.
Ik schreef een bezwaarschrift, samen met 2 andere bewoners. We werden uitgenodigd bij de bezwaarschriftencommissie.
Daar hoorde ik verder NIETS meer van. Maar als een opgestoken middelvinger van de gemeente zag ik later de laadpaal verrijzen.
Haarlem is een mooie stad maar wordt slecht bestuurd.
Marius, je zou volgens de gemeente niet alleen niet moeten zeiken over een laadpaal maar zeker ook niet ertegen. Je weet maar nooit met dat elektrieke gedoe.
Robert Noorlander, als je bezwaarschrift meer dan 12 weken geleden is ingediend, kan je natuurlijk een kopietje van dat bezwaarschrift aan het college zenden met in de begeleidende brief de volgende woorden: “Hierbij een kopie van mijn bezwaarschrift. U heeft niet binnen de wettelijke termijn gereageerd op mijn bezwaren. Hierbij stel ik u in gebreke.” Breng de brief met bijlage naar het stadhuis en vraag om een ontvangstbevestiging. Wacht vervolgens 8 weken. Indien je dan nog steeds geen beslissing op bezwaar ontvangen hebt, stuur dan een briefje naar het college met de vraag: “Waar blijft mijn €1.442 ?”, zijnde de dwangsom die het college op dat ogenblik aan jou verschuldigd is.
Bedankt Pieter!
Het is alweer een paar jaar geleden, misschien ben ik te laat.
ik wil het even over die communicatie hebben. Tussen mijn nieuwsbrieven die ik per email krijg zit er een die “communicatie” heet. Die is van het archief. Ik kan me voorstellen dat ze dachten: ja! we moeten communiceren met de burger! nu is er natuurlijk geen geld bij die dienst voor een marketing-manager. Ik schat dat 90% van de medewerkers daar autistische trekjes heeft. Dat werkt namelijk uitstekend in een archief. Een van die medewerkers kreeg een cursus van een paar dagen. En nu krijg ik dus geregeld zijn of haar “communicatie”.
Wat is hier nu precies het probleem?
Het algemene idee is dat Nederland is dat Nederland voor een energietransitie staat. Mede omdat we de klimaatverandering willen bestrijden. De auto is vooralsnog niet weg te denken uit Nederland.
Nu wordt er één (1) laadpaal voor electrische auto’s geplaatst. Op een totaal areaal (in de betreffende wijk) van waarschijnlijk tientallen parkeerplaatsen. Ja; op die parkeerplaats kan en mag in de toekomst dus alleen nog maar een electrische auto staan. Is die paal voor het overige een enorme inbreuk op de omgevingskwaliteit? Lijkt me erg mee te vallen.
De pijn lijkt te zitten in het gegeven dat de gemeente die laadpaal plaatst zonder eerst de bezwaren af te wachten. Of wordt hier slechts de quasi-publieksvriendelijkheid van de gemeente gehekeld? “Naar de pomp lopen” klinkt in dat kader toch niet erg ironisch en lacherig.
Wat dit laatste betreft: als ik de gemeente was geweest had ik die paal gewoon geplaatst en had ik helemaal geen brieven verstuurd. Het is gewoon een publieke voorziening, die in het kader van de energietransitie net zo noodzakelijk is als ledlampen in de straatverlichting.
Een grapje over nutteloze brievenschrijverij is prima. Maar met die energietransitie gaan we wel gewoon door, toch?
Beste Hans.
Bij het Santpoorterplein was toen helemaal niks gecommuniceerd. Het was volslagen toeval dat ik zag dat het besloten was – en dat je nog bezwaar kon aantekenen. En daarvoor werd toen de gemeentelijke bezwaarschriftencommissie ingezet.
Maar de bedoeling van de gemeente was dus duidelijk om de omwonenden onverwacht te confronteren met het verlies van parkeerplaatsen.
Overjgens: Of die grote, zware auto’s met hun batterijen met zeldzame aardmetalen zo duurzaam zijn betwijfel ik.
@Hans: Die paal interesseert mij weinig. Maar als je per adres drie velletjes papier stuurt, zorg dan in iedere geval dat ze er iets mee kunnen. Hoe moeilijk kan het zijn?
@Marius Het zenden van die brieven is een onderdeel van de folklore die in stand wordt gehouden door de directie van het ambtelijke apparaat en zijn college.
@Marius: Met alle respect, maar ik vind persoonlijk de kwalificatie “intimiderend” en de interpretatie “Waag het niet te zeiken over die paal” vlaggen die de lading niet dekken.
Ik heb nog even gekeken naar de in roze gemerkte teksten in die brief en ik kan ze niet intimiderend vinden. Er wordt, met ambtelijke taalgebruik weliswaar, uitgelegd hoe men tot dit besluit is gekomen. Het nemen van de beslissing is door B&W gemandateerd aan het hoofd van een afdeling en als je het er niet mee eens bent kun je klagen bij B&W. Die, als ze het met je bezwaar eens zijn, die paal weer zullen laten verwijderen. Dat moet dan wèl een vrij zwaarwegend iets zijn, dat de betreffende ambtenaar over het hoofd heeft gezien, waarschijnlijk).
Dat is dan meteen wat de burger kan met die brief. Hij kan bezwaar maken.
Dat bezwaar heeft in dit geval geen ‘opschortende werking’ zoals dat heet. Is ook niet nodig, want er gebeurt niets onherstelbaars. Die paal is ook zó en zonder enorme kosten weer weg. .
Wat niet wegneemt dat het schrijven van dit soort brieven inderdaad een soort folklore is, die beter achterwege kan blijven. Bezwaar maken kan namelijk altijd en de mensen die dat willen, doen dat ook zonder zo’n brief wel.