Een goedweergarantie heb je niet bij zomerfestivals (bij winterfestivals evenmin). Gisteren trad de huisdichteres op bij Parksessies in de Haarlemmerhout.
.
.
Toen we de roze, niet bepaald fallische opblaas-Jopenkerk verlieten, begon het te spetteren.
En daarna te kletteren. We vluchtten naar de tapperij en zagen vanonder het tentdoek hoe de regengoden los gingen op ons, schuilende stervelingen.
.
.
Het hele terrein was leeg, op de toegangspoort na, waar twee medewerksters trouw op hun post bleven. Samen onder de paraplu. Wat een onvoorwaardelijke toewijding!
.
.
Na een kwartier was het kletteren weer spetteren geworden en ik waagde de oversteek. Vanwaar dit plichtsbesef? Ze moesten op de kas en het pinapparaat passen, was de eenvoudige verklaring. Hun humeur had er in ieder geval niet onder geleden. wat een lieverds!
.
.
Zodra het droog was, verschenen er kinderen met kaplaarsjes om de beste regenplas te claimen.
,
,
Spoedig daarna scheen fel de zon. Het thema van Parksessies (feminisme) was aan mij niet bijster besteed, maar op de twee dagen dat ik er was, werd ik getroffen door de prettige sfeer die er heerste en het enthousiasme van de organisatie. Voor de editie van volgend jaar gun ik ze vier warme, droge dagen.
.
.
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen. EN ik zit (in ieder geval de komende maanden) op Facebook.