Zwembroek

In tegenstelling tot de ‘gestrande’ (!) reizigers die vanochtend vanuit CS naar Zandvoort hadden gewild hoor je mij niet klagen over de NS. De vertraagde sprinter van 10.10 uur vertrok leeg uit Haarlem, op drie Chinezen en onszelf na.

We wandelden naar IJmuiden, er stond een prettig briesje en ik had mijn zwembroek bij me. Een zwembroek die de afgelopen tien jaar heviger naar water gesmacht heeft dan alle verdorde cactussen in de Mojave woestijn en Death Valley in het bijzonder. Hij lag vergeten tussen stoffige T-shirts en muffe wintermutsen te wachten tot zijn tijd kwam. Toen de hitterecords over elkaar heen buitelden deze week, bleek hij er klaar voor, bleek bij inspectie.

Alleen ik niet –  ik bleef binnen, op apegapen. Maar er was wel iets ontkiemd in mij- herinneringen aan lange zomers in Velserend en aan Zeeuwse stranden. En vanmiddag ergens voorbij Parnassia waadde ik een beetje onwennig de branding in, hupte met de hoge golven mee en dook onder. Ik wil het niet spannender maken dan het was. Het was maar zwemmen, in een kalm zeetje, zoals honderdduizenden mensen dat dagelijks doen in de Noordzee. En zoals te verwachten kon ik het gewoon nog – schoolslag, rugslag, crawl – maar ik had niet verwacht dat ik er zo van zou genieten. Het was een tintelend, spetterend feestje, dat ik al veel eerder en vaker had kunnen vieren. Wie weet wat de zomer nog brengt. 

.

.Twee ballonnen langs de vloedlijn

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen. EN ik zit (in ieder geval de komende maanden) op Facebook.