Stemmen met de poten

Ooit, nog vóór 2007, in 2005, schreef de toenmalige voltallige eenpersoons RaDa-reda een stukje over democratisch ontstane wandelpaadjes (ook bekend als olifantspaadjes): Stemmen met de Voeten heet het.

Vandaag een vervolg, Stemmen met de Poten. Tijdens een verfrissend bedoeld wandelingetje langs het Bolwerk zagen wij een hond (merk onbekend) naar beneden dazen, achter een tennisbal aan. Hond en bal plonsden (in omgekeerde volgorde) in de singel. Ze kwamen er tegelijk weer uit. De hond had er nog geen genoeg van (hebben honden ooit ergens genoeg van?) en het baasje gooide andermaal…

.

.

“Is dit een exclusief hondenpaadje?” vroeg ik. Hetgeen werd bevestigd. Door het baasje overigens (hond en bal gaven geen sjoege). Op deze plek konden zwemlustige honden – deze heette Jip – ongehinderd door beschoeiing zelf weer aan wal komen. Het voorzag duidelijk in een behoefte.

.

,

Als toegift nog een hond langs de vloedlijn bij Parnassia (Lang geleden, in 2009. schreef het RaDa een stukje Kat langs de vloedlijn, maar laat u daardoor niet afleiden). Dit was onmiskenbaar een hond. Het baasje had zijn eigen bovenkleding uitgetrokken; zijn arme blonde rasta sjokte er achteraan, hopend dat een passerende scheerder hem voor een schaap zou aanzien. Als je dit ziet, durf je zelf niet meer te mauwen over de hitte, toch?

.

.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen. EN ik zit (in ieder geval de komende maanden) op Facebook.